Vandaag gaat het dan gebeuren. Ik ga de berg op! Al vaker waren we op doorreis naar het zuiden er langs gereden. Tussen Corralejo in het noorden en Betancuria midden op het eiland zagen we vol bewondering, rechts van de weg, een indrukwekkende uitgebluste vulkaan liggen. Majesteitelijk rijst hij op uit een verder platte omgeving. Breed uitgezakt met een top in het midden en glooiende hellingen.
Daar wil ik naar toe. Bovenop de spits wil ik rondkijken. Dan kun je links en rechts de zee zien…. Althans bij helder weer. Maar je komt er niet zomaar.
Bij de supermarkt in het dorp Tindaya aan de voet van de berg vertelde men dat de vulkaan tot beschermd natuurgebied was verklaard . Dat je in Puerto del Rosario een toegangsbewijs moest halen. Dertig kilometer heen en dertig terug !
Deze havenstad – voorheen Puerto Cabras (Geitenhaven) genoemd – is sinds 1850 de hoofdstad. Genoemd naar Onze Lieve Vrouw van de Rozenkrans. Begeleiding zou nodig zijn om vandalisme tegen te gaan. Planten, dieren , grotten met muurschilderingen en historische kenmerken dienen beschermd te worden.
Enfin, met het vereiste kaartje op zak zoek ik de weg naar boven tot ik aan een vervallen huisje kom met een bord “Verboden Toegang tot het Natuurmonument Tindaya”, de Milieudienst.
(tekst loopt door onder de foto)
Ik wacht tot de begeleid(st)er en een eventuele excursiegroep komen. Maar ik zie niemand.
Totdat… ik een herder met een kleine kudde geiten en nog één wandelaar halverwege de helling zie lopen.
(tekst loopt door onder de foto)
De wandelaar roept iets. Waarschijnlijk naar mij. Hij gebaart dat ik hoger op kan komen. Ik naar hem toe. Dan zie ik dat hij een pet op heeft en een boswachterachtig uniform draagt.
David is de naam. Hij had gister een telefoontje gehad om mij te begeleiden. En ik maar denken dat er wel meer bergbeklimmers zouden zijn. Een gids voor mij alleen?!
Hij spreekt drie woorden Engels en ik twee woorden Spaans. Het worden vast een paar gezellige en interessante uurtjes.
Een alleraardigste man die soms drie maal per dag met een wandelaar al de berg op en af loopt.
Hij wijst me op de verschillende grijs-gele kleuren van de bergkam en op de zwarte strepen die basaltlagen moeten voorstellen.
Ook maakt hij me opmerkzaam op de wit-gele, blauwe en paarse bloemetjes tussen grote brokken lava. En kaktussen met rode vruchten. Vraag me niet naar de namen van de planten !!
(tekst loopt door onder de foto)
Verder zie ik veel geiten-keutels van prima kwaliteit onder bremachtige struiken. En hagedissen, maar ook slakkenhuisjes en schelpen die in de lava vast zitten. Bewijs van het feit dat onderzeese vulkanen boven water zijn gekomen. Zo’n 15 miljoen jaar geleden.
Een moment om even bij stil te staan.David daalt af om toch nog een tweede bezoeker op te halen. Ik ga zitten voor een boterhammetje en fles water, lekker in de warme zon.
Dan bedenk ik dat ik niet bang hoef te zijn voor een uitbarsting. De laatste zou 4 tot 5 duizend jaar geleden moeten zijn… Maar toch….
Want op Fuerteventura was in 1915 nog een kleine aardbeving geweest en op het naburige eiland Lanzarote een heuse vulkaanuitbarsting. Maar Lanzarote zou ook pas veel later droog zijn komen liggen.
(tekst loopt door onder de foto)
Ik geniet van het prachtige uitzicht over een deel van het eiland. Aan de westkant zie ik enerzijds inderdaad de kustlijn en de Atlantische oceaan. Anderzijds is de lucht te heiig om zo ver te kunnen kijken. Wel zie ik onder me talloze vulkanische bergen, grote en kleine. Met op de top telkens de uitgedoofde kraters als zwarte puntjes op een tiramisu-taart.
Mooi, hoe de dorpen tegen de hellingen gevleid liggen. En hoe de wegen tussen bruine en groene vlaktes in de dalen kronkelen. Ik ben blij dat ik de tocht begonnen ben.
Daar komt David weer terug in gezelschap van een jonge dame met rugzakje. Zij praten voluit met elkaar. Zij is studente Biologie in Bilbao. Zo kan hij zijn verhalen over de steensoorten en flora en fauna voor een wat enthousiaster publiek kwijt.
Plots zien we twee driehoekige gaten in de rotswand.
Ze lijken met de hand uitgekapt. Nee, zegt David, dat zijn natuurlijke gaten. Een soort verzakking, gevormd als begin van de afsplitsing van een rotsblok.
Juffrouw Biologica, zo noem ik haar maar even, meet met een centimeter de twee driehoeken op. Allebei zijn ze gelijkbenig, met verschillende groottes en dieptes.
(tekst loopt door onder de foto)
Iets verderop in hetzelfde platte stuk rots zie ik een soortgelijke hoek. Maar dan met veel langere benen. Het losgeraakte blok hangt er nog onder. Maar wel een halve meter lager. Zo gaat het dus inderdaad. De berg leeft nog!
In het verre verleden spuwde een beetje fatsoenlijke vulkaan niet alleen lava, maar ook rotsblokken als basalt uit het midden der aarde naar boven. David had het al verteld en Biologica vertaalde het voor mij in het Engels. Ik moet toch maar een cursus Spaans gaan volgen. Heb ik al vaker gedacht.
We klimmen hogerop. Nou ja, klimmen? De wandelpaden lopen op deze hoogte bijna horizontaal. We bereiken de hoogte van 401 meter.
(tekst loopt door onder de foto)
Hier vormt de top een soort tafel .
Hier zouden dus de oorspronkelijke bewoners, de Guanchen, offers gebracht hebben aan de zon, die ze als een god aanbaden. Men zou er een zonnewijzer hebben willen uithakken .
Hier zien we ook voetafdrukken van enkele tientallen centimeters van de “Reuzen-mensen.” Van deze mensen staat een heel lang standbeeld onder in de vallei. Volgens de legende zouden ze drie tot vier meter lang zijn geweest. David vertelt dat de voetstappen ooit met hamer en beitel zijn uitgekapt en elk jaar weer opgepoetst worden.
Weg mooie illusie. Maar toch… In de souvenierwinkels zijn koperen voetafdrukken te koop. Dus daar moet toch een kern van waarheid achter zitten. Net als bij ons de delfts-blauwe molentjes en klompen….
Voor de grotten met schilderingen zullen we een keer terug moeten komen. Ze staan wel in de reisfolders vermeld maar wij hebben ze (nog) niet kunnen vinden.
Wel kent David de plannen van kunstenaar Eduardo Chillida uit Spaans Baskenland (1924 -2002). Hij ontwierp voor de Tindaya een “binnenruimte voor alle rassen en huidskleuren als teken van verdraagzaamheid tussen volkeren”.
Binnenin de berg wilde hij een kubus van 50 x 50 x 50 meter laten uithollen voor expo’s en theatrale en muzikale voorstellingen. Dikke boeken liggen ter inzage in het museum van La Oliva met onderzoeksresultaten , bouwtekeningen, enz.
Er werd flink gelobbyd, milieugroeperingen protesteerden, de bevolking vreesde grote overlast, maar het plan werd uiteindelijk goedgekeurd door de Spaanse regering.
Alleen was en is nog de vraag : wie zal dat betalen?
Ook hier woont een zoete, lieve Gerritje!
De internationaal bekende kunstenaar is in 2002 overleden. Zijn zoon zet de plannen door.
Hierbij speelt de grote rivaliteit tussen Fuerteventura en Lanzarote een rol . Wie zal de meeste toeristen trekken? Lanzarote heeft al van nature een ontzettende grot waarin concerten en exposities georganiseerd worden. En zelfs autopresentaties.
Dus waarom niet ook zoiets op Fuerteventura? En dan is de Tindaya als legendarische, heilige berg uiteraard de meest geschikte locatie!
Dat bleek ook uit de onderzoeken, die in de Alpen en de Apennijnen, het 1350 km. lange gebergte in Italië, gedaan zijn.
Dé ideale plek voor zo’n kunstmatige grot!!
Terug naar de mooie bergwandeling. Juffrouw Biologica is van mening dat de plannen voor zo’n hal niet goed zijn voor de berg zelf, ook al beslaat hij slechts 0,3 % van de totale inhoud van de Tindaya, niet goed voor de mensen en niet voor de natuur. “Ze” moeten de natuur beter tot ontwikkeling brengen en daarmee de welvaart van de bevolking stimuleren. Dat is haar mening.
Ik denk: waarom het een niet doen en het ander niet laten?
Zo’n grot zal wel duurder uitvallen dan de natuurbescherming. Maar over geldverkwisting zal ik een volgend verhaal schrijven, als we het hebben over de `moderne ruine` in Corralejo.
Voor vandaag hebben we de mooiste dingen mogen aanschouwen.
Ik dank David voor de begeleiding en neem afscheid van beiden. Hij wijst me de weg voor de afdaling die het minst gevaarlijk is en blijft halverwege de helling zitten. Hij verwacht nog iemand. Dus hij was toch niet alleen voor mij gekomen……
Biologica houdt hem nog even gezelschap. Onder aan de berg aangekomen haalt zij mij weer in als ik een uit de rots gekapte waterput sta te bewonderen.
Zij vraagt of ze mee mag liften naar La Oliva. Ik ben namelijk met een huurauto gekomen
Natuurlijk kan dat..
(tekst loopt door onder de foto)
En……als zij zich realiseert dat het al 14.15 u. is en dat het museum voor moderne kunst wel gesloten zal zijn vanwege de siësta wil ze de andere kant op naar het Ecologisch Landbouwmuseum in Tefia. Ik zet haar af bij de grote weg. Hier scheiden onze wegen: zij naar het zuiden en ik naar het noorden. Zeer voldaan keer ik terug naar ons appartementencomplex Playa Park Club in Corralejo.
Maar eerst nog een foto als herinnering aan deze mooie dag op de geheimzinnig indrukwekkende heilige berg Tindaya…..
Graag tot ziens!!!
