Vier vrienden komen lunchen. Ik plaats zes stoelen rond de tafel in de tuin. Ik dek met zes borden. Als iedereen zit: “Hé, er is een stoel en een bord te veel.” Mijn systeem is er blijkbaar nog niet aan gewend dat vier gasten tegenwoordig betekent: vijf stoelen. Ik kan er wel om glimlachen. We laten de stoel staan. Dat is dan weer een verdrietige aanblik. Het staat symbool voor hoe het nu gaat.
Verder leven zonder partner. Met alle ups en downs die daarbij horen. Met mensen die ik voorheen alleen vriendelijk groette, heb ik nu mooie en verrijkende gesprekken. Iemand die ik niet ken, kijkt me in de PLUS even aan en zegt dan: “Ik wens je het allerbeste.” Dat doet goed. Talloze kaarten ontving ik van u. Fijn, hartelijk dank daarvoor.
Het is de tijd van leuke klusjes in de tuin. Als u avonden bezig bent met slakken verzamelen, zult u zeggen, hoezo leuk? Zelf heb ik er niet veel last van. Het is de tijd van kleinfruit. Mijn aardbeien staan hoog op tafels en dragen heerlijke grote vruchten. Zonder slakkenvraat. De frambozen rijpen zonder slijmsporen. En de rode bessen doen hun naam al eer aan. Zonder slakken. De hoogste strengen zijn voor de vogels.
Oh ja, de gezaaide pluksla stak de kop boven de grond en was alweer weg. Dat wel. Toch wil ik hier een goed woordje doen voor de naaktslak. Die ruimt op wat menig hondenbezitter nalaat. Naaktslakken zijn dol op hondenstront. In no time is de hoop verdwenen. Nou hoop ik niet dat die hondenbezitter denkt: Oh, mooi. Dat hoef ik niets meer te doen. Stront onder je schoenen blijft smerig. Tip: neem een schepje mee tijdens het uitlaten. Verzamel de drol van je hond en leg die in je eigen tuin. De slakken trekken daar als een dolle heen en vergeten je verse slablaadjes. Kijk, dat is nou win-win.
Een ander leuk klusje is grasmaaien. Sinds enige tijd heb ik een zitmaaier. Dat maakt het allemaal een stuk relaxter. Voor mij dan. Ik heb een koptelefoon met radio op. Want het geeft best veel herrie. Als het enigszins kan, maai ik niet op uren dat iedereen lekker buiten zit te genieten van de stilte en vogelgezang. Soms lukt het niet. Sorry buren.
Het is ook maaitijd voor boeren en loonwerkers. Grote trekkers doorkruisen de smalle weggetjes. Eerst met maaimachine erachter, later met een schudder, een opraapwagen en daarna de mestinjecteur om de volgende grassnede te voeden. Ik fiets met mijn hond op zo’n smal weggetje. Als een giga-trekker me tegemoetkomt, kan ik beter even uitwijken. Ik, want die trekker vermindert geen vaart, is mijn ervaring. Gevaarlijker wordt het als ik een trekker achter me hoor en niet kan zien wat erachter hangt. Tijd is geld, altijd druk, altijd snel. Dat geldt zeker voor de loonwerker. Maar hou je een beetje in op de kleine weggetjes. Wat maakt het nou uit, die paar seconden vertraging. Het gevaar wordt minder.
En de kans is kleiner dat daardoor – ergens – zes geen vijf wordt.
