Lange tijd is het weggelachen. Nu gaan langzaamaan steeds meer mensen ertoe over. Het aanleggen van een noodpakket. Voor als de oorlog uitbreekt? Nou, vooral voor het geval onze hele infrastructuur (elektriciteit- en gasvoorziening, beheer van de waterstanden, financiële transacties etc.) wordt lamgelegd door hackers van kwaadwillende landen.
Ik stel me even voor hoe het land, het dorp, m’n eigen huis, m’n leven eruitziet als er lange tijd geen stroom is. Vrijwel alles wat ik afgelopen 48 uur heb gedaan zou dan niet mogelijk zijn. De overheid adviseert dan ook om een noodpakket aan te leggen. Eerst moest de omvang zo groot zijn dat we het er twee dagen mee volhouden. Dat werd onlangs verlengd naar drie dagen. Waarom drie en niet vijf of tien? Voor die eerste dagen in zo’n crisis zijn er wel oplossingen mogelijk. Maar wat als het veel langer duurt? Dan moet ik teruggrijpen op oude gewoonten en oude kennis. Oppervlaktewater zuiveren door het via een zandbed te leiden. Koken op een houtvuurtje. Een boekje, ver weggestopt in de boekenkast, raadplegen welke planten uit de natuur eetbaar zijn. Ik moet weer teruggaan naar die natuur. Hoe slacht ik ook al weer een kip. Een crisis brengt ons met beide benen op de grond.
Het is trouwens niets nieuws, dat noodpakket. In de jaren ’50 hing bij ons thuis een A4tje aan de wand. Van de BB, de Bescherming Bevolking. Titel: ALS DE BOM VALT. Wat ik nog weet: ‘Schuilen onder de trap; als die er niet is, onder een tafel.’ We hebben het dus over een atoombomontploffing. In de kelder lag een voorraad groene legerblikken. Dat was ons noodpakket.
Meegenomen door mijn broer, die in dienst zat bij de marechaussee. Water in flessen bestond niet. Er was ook geen waterleiding bij ons. We hadden een regenbak. Gevuld met regenwater dat van onze daken afkwam; van het huis en van de bloemkwekerijkas. Dat water dronken we gewoon altijd al. Dat was inclusief vervuiling die op het dak terechtkwam. O.a. roet uit de schoorsteen van de nabije – op steenkolen werkende – zuivelfabriek. Er kwam vast nog andere luchtverontreiniging in de regenbak. En ook kalk van de kasramen en vogelpoep. Het drinken van dit water heeft mij overigens sterk gemaakt. Tenminste als ik Finse onderzoekers moet geloven. Zij ontdekten dat kinderen die veel buiten spelen, tot 40% minder astma krijgen in vergelijking met kinderen die ‘clean’ opgroeien. Het binnenkrijgen van kleine hoeveelheden smerigheid en bacteriën verhoogt de weerstand, is hun conclusie.
Dus, als straks alles uitvalt, kan ik gewoon water uit m’n paddenpoel drinken. Ik kan het verdragen. Misschien komende week maar een keer proberen. Hoef ik geen flessen water in de kelder te bewaren. Dankzij het drinken van water uit onze regenbak vroeger. Water dat we nu goor zouden noemen. Als u ook niet afhankelijk wilt zijn van flessenwater, dan kunt u nu beginnen om resistentie op te bouwen voor alles wat in oppervlaktewater zweeft. Zo maakt leven in en met de natuur u en mij sterk.
Wel zo handig in tijden van crisis.
