Als ik in Enschede had gewoond, was ik niet gegaan. Nu wel. Naar de theatervoorstelling Dromen vangen. De voorstelling werd aangeboden door het voorliggend veld (daarover later meer) en de gemeente Olst-Wijhe. Het was weer eens een Week van….. Het blijft voor uw columnist een bron van inspiratie.
Het ministerie van VWS heeft de Week tegen de Eenzaamheid uitgeroepen. Er zijn allerlei activiteiten om daaraan iets te doen. Voor mensen die eenzaamheid ervaren; ouderen èn jongeren. Nog even afgezien van het feit of ik me eenzaam voel, ik was echt niet naar de theatervoorstelling gegaan als er, zoals in Enschede, had gestaan: Voorstelling n.a.v. van de Week tegen de Eenzaamheid. Zou u daar open en bloot naar binnen stappen? Nou ja, figuurlijk bloot. Of schuifelend langs de gevels, gezicht weggestopt achter kraag en sjaal naar binnen sluipen?
En dan binnen ontdekken dat je buurman er ook is. Dat zou dan wel weer bijzonder zijn.
In Olst-Wijhe noemden ze het de Week van de Ontmoeting. Dat gaat niet over eenzaamheid, maar juist over iets wat je kunt doen om het aan te pakken. Omdat ik in de week daarvoor bezig was met verbinding, ging ik naar de voorstelling. De eerste actie tot verbinding was bijzonder. De verwarming in de zaal had kuren en het was nogal koud. Dicht tegen elkaar aanzitten dus. De voorstelling ging over wat er verandert wanneer we gaan denken vanuit Gezondheid en Gedrag i.p.v. Ziekte en Zorg. Ergens andere woorden aan geven levert nieuwe denkpatronen op. Nieuwe oplossingsrichtingen. Er kwamen herkenbare scenes voorbij. Het publiek kon reageren. Verbindend waren ook de bewegingsoefeningen met de zaal. Ja, ook ik denk eerst: ‘Moet dat nou weer?’ Maar het is eigenlijk best leuk. En, zoals dat vaak gaat, is er ook de mogelijkheid om te verbinden na afloop. Aan een tafeltje, met een kop thee of een drankje. Gesprekken met bekenden en onbekenden. In het ontmoetingscafé
Een andere naamsverandering waarover ik hoorde. Als je naar een workshop, training, projectvergadering, teambijeenkomst, o.i.d. gaat, dan ben je deelnemer. Ik ontmoette iemand die dergelijke bijeenkomsten begeleidt. Zij noemt het geen deelnemers, maar deelgevers. Een deelnemer: wat is er voor mij te halen? Een deelgever: wat kan ik bijdragen aan oplossing of resultaat. Iets anders noemen heeft effect op denken en doen.
Dan nog even over de term ‘het voorliggend veld’. Toen dat in het welkomstwoord werd gezegd, had ik geen idee wat of wie dat is. Ik vroeg na afloop de wethouder naar de term. “Ach ja, in dat jargon praten wij. Rare term eigenlijk.” Thuis zocht ik het op. Kort gezegd: ‘Voorliggend veld omvat de preventieve en de lichte zorg. Zorg, waarvoor je niet eerst langs huisarts of andere instanties moet voor een verwijzing.’ Kies een andere naam! Noem het de Gezondheidswijzers. Verzin iets.
Een andere naam geeft een andere denkrichting. Ook in Olst-Wijhe. Wat zou er trouwens veranderen als we het Wijhe-Olst gaan noemen?
