Een rage raast door Olst. Deze maand zie ik menige oudere, zeg maar gerust bejaarde, bezig met een gretigheid, die grenst aan fanatisme: het compleet krijgen van een fotoboek over Olst in vroeger tijden. Voor wie het niet kent. De PLUS in Olst heeft samen met de historische vereniging ‘t Olster Erfgoed een fotoboek ontwikkeld met 170 plaatjes van historische beelden. Het boek moet gevuld met kaartjes, die je kunt krijgen na het afrekenen van de boodschappen in de supermarkt.
Ik was aanwezig bij een ruilpartij. In de pauze van een sportactiviteit. Thuis heeft ieder een lijstje gemaakt met daarop de ontbrekende nummers. Alle dubbele kaartjes liggen op tafel. Die stapel wordt doorgenomen. Nr. 24 wordt afgeroepen. Ja! Nr. 112. Ja! Nr. 73. Ja! Ja! Ja! Drie gezichten kijken begerig naar de kaartdeler. Nu is het even spannend wie het plaatje krijgt toebedeeld. Dichter bij het vuur en hoe luider de stem levert wel een voordeel op, merk ik. Iemand die te vaak Ja! roept wordt genegeerd. Hij heeft ook geen lijstje voor zich. Dat hij uit het hoofd weet welke kaartjes hij mist, wordt weggelachen. Zo gaat het nog even door met die nummers. Een grapjas roept Bingo! Maar dit vinden ze niet leuk. De kaartjes, daar gaat het om. De te verdelen stapel is nogal groot. De niet-spaarders vinden de pauze te lang duren. Met enige tegenzin wordt de sessie opgeschort. Na afloop van het sporten maar weer verder.
Wat is dat toch. Die fanatieke verzameldrift. Zeker, het zijn mooie foto’s in een fraai vormgegeven boek. En vorige week zat ik te zeuren over de nutteloze foto’s die digitaal zijn weggestopt in de krochten van internet. Nu ligt er straks een echt boek op tafel, waar je zo nu en dan in kunt bladeren. Misschien inspireert het om toch ook weer eens een fysiek fotoboek te maken. Van een feest, een vakantie.
Of heeft het verzamelen ook te maken met nostalgie. Hoe rustig het was in het dorp. Weinig auto’s. Mooie gebouwen. Smalle straatjes. Gemoedelijke praatjes op straat. Geen haast. Allerlei kleine winkeltjes. De vele fabrieken in het dorp, waar menige Olstenaar werk vond. Nu heeft de auto zelfs in het dorp een dominante plek gekregen. Is ook hier het haastige leven zichtbaar.
Nou was ik even in mijn vorige woonplaats Utrecht. Daar is pas drukte op straat. Auto’s rijden je de plooi uit de broek. Fietsers negeren elke regel. Op iedere plek waar het mag staat een auto. En waar het niet mag ook. Ik, als dorpeling gewend om iedereen te groeten, wordt vreemd aangekeken. De ander moet door. Door! En snel! Ik word er zelf opgefokt van. Ineens weet ik weer waardoor ik hier op de Boskamp zo gelukkig ben. Vergeleken met Utrecht is het hier relatief een oase van rust. En de vriendelijkheid is gebleven. Als ik weer een keer in de grote stad ben geweest kom ik graag langs bij iemand die het fotoboek compleet heeft. Om door te bladeren.
Kom ik weer tot rust.
