Dertig jaar geleden reisde ik een half jaar met mijn vrouw door India. Dan beland je wel eens in een winkel met snuisterijen. Oude gebruiksvoorwerpen, sieraden, gebedsmolentjes. Allemaal heel bijzonder voor ons. De verkoper heeft een scherp oog voor wat wij interessant vinden. En dan begint het loven en bieden. De winkelier haalt alles uit de kast om ons iets te verkopen. Bijvoorbeeld: “Je bent de eerste klant vandaag. Ik geef je extra korting.” En vervolgde dan zijn verhaal dat een eerste goede verkoop voor hem vandaag geluk zal brengen.
Daaraan moet ik denken op 27 april. Ik ben op weg naar de Boskampse kleedjesmarkt. Al honderd meter daarvoor zitten twee jongetjes op het trottoir. Voor hen hun overbodig geworden speelgoed uitgestald. “Meneer! Wilt u iets kopen?” De vraag is bijna smekend. “We hebben nog niets verkocht.”
Ach, het is twee uur ‘s middags. Hier kan ik niet zomaar aan voorbij lopen. Maar wat moet ik met speelgoedautootjes. Ik ben geen opa. Maar ik heb wel een hond. En die is gek op knuffels. “Wat kost die knuffel?” Overvallen door de vraag kijken de jongens elkaar aan. “Tien euro?” “Nou, dat vind ik wel wat veel.” “Vijftig cent dan?” Dat zou op zich genoeg zijn. Maar ik gun ze wat meer. “Dat is dan wel weer weinig. Ik betaal twee euro.”
Gelukzalig kijken ze elkaar aan. Ik heb een vijf eurobiljet en het geldtrommeltje is leeg. Gelukkig staat moeder achter de deur mee te luisteren en biedt uitkomst. Ik vertrek en zeg nog: “Nu je een eerste klant hebt gehad, komen er zeker meer, echt waar.” Hoopvol laat ik ze achter.
Bij de kleedjesmarkt op het Kerkplein aangekomen stuit ik op een meisje dat knuffels in de aanbieding heeft. Zij hanteert een heel eigen verkooptechniek. Zij heeft snel door dat ik naar de knuffels kijk. Ze pakt eentje op. Dan is er de volgende dialoog: “Kijk meneer, er zit een ritsje in. Daarin kun je je zorgen stoppen.” “Oh, wat interessant. Hoeveel zorgen kunnen erin?” “Nou, wel vijf”. Ik heb best wel wat zorgen die ik daarin zou willen stoppen. Dus ik vraag: “Hoe weet ik nou dat het achter de rits al niet vol zit met zorgen.” Ze doet het ritsje open en zegt: “Ik laat ze er wel even uit. Zo, leeg.” De deal wordt afgemaakt op een euro.
Op de terugweg kom ik weer langs de twee jongetjes. Een vrouw doet er inkopen voor haar kleinkinderen. “Zie je wel!”, roep ik ze toe. “Ja meneer, dankuwel.”
In zo’n wandeling van een uurtje heb ik heel wat mensen gegroet. Mijn Amsterdamse vriend, die meeliep, vraagt verbaasd: “Ken jij al die mensen hier?” Wat is het toch prettig wonen in een klein en vertrouwd dorp. Dat vindt de hond ook. Die is ook dolgelukkig.
Of zou dat vooral komen doordat ze nu twee knuffels in de bek heeft.
