Het zou een topweekend zijn geweest voor Lange Arnold. Als hij nog had geleefd. Lange Arnold woonde in Olst in de jaren ’60 en ’70. Hij sprak niet en gluurde overal door de ramen. Kijken wat daarbinnen gebeurde en vooral om zo televisie te kijken.
Ook het verhaal over Lange Arnold werd verbeeld tijdens de theaterwandeling Achter de Voordeur in Olst. Een tocht langs negen voorstellingen in woonkamers of bijzondere gebouwen. Elke voorstelling vertelde iets over een gebeurtenis, die ooit in het pand had plaatsgevonden. Een buitenkansje was het geweest voor Lange Arnold.
Zeshonderd bezoekers waren vrijwel zonder uitzondering geïmponeerd. Als speler heel fijn om te horen. Ik speelde ook mee. Het gekke is dat ik, na zoveel keer repeteren, geen idee meer had of het nou leuk was om naar te kijken. Dan zijn mooie reacties van publiek heel welkom.
Voor alle spelers was het wel hard werken. Vierentwintig voorstellingen in vijf dagen spelen hakt erin. Zeker als je zoiets niet gewend bent. Om de energie voorafgaand aan de voorstellingen erin te brengen doen we een warming up. Met veel bewegen, stemgebruik en gericht zijn op elkaar. We wensen elkaar geen succes. Dat zou, volgens het bijgeloof, ongeluk brengen. We wensen elkaar toitoitoi. Toitoitoi is een gangbare kreet in de theaterwereld en wordt gebruikt om iemand succes te wensen. De uitspraak komt uit het Jiddisch, en zou de klanknabootsing zijn voor het afkloppen op ongeverfd hout. Zo kun je een situatie van ‘gevaar’ ontdoen. Toitoitoi is dus een bezweringsformule waarmee de gedachte, dat de voorstelling slecht zal gaan, verdwijnt.
Vaak spelen is niet zozeer zwaar. Het wachten tussendoor is eigenlijk meer belastend. Een half uur, soms bijna een uur, duurde het voordat we weer de vloer op mochten. Ik had een boekje met korte verhalen meegenomen, er lagen spelletjes. Maar de focus lag toch op ons theaterspel. Aandacht voor een andere activiteit was er niet. Gaandeweg de voorstellingen werd de spelersgroep steeds vertrouwder met elkaar. De pauzes vulden zich met leuke, gekke en serieuze gesprekken. Soms even in de zon zitten, iemand deed een powernap, een ander pakte een breiwerkje op. Zodra floormanager Alex roept: DE GROEP KOMT; APPÈL, dan was er ineens actie bij de spelers. Nog snel even kijken of alle attributen en rekwisieten op de goede plek teruggezet zijn, ieder neemt z’n positie in en wacht tot het orkest inzet. Dan toitoitoi en gáán!
Het is werkelijk ongelooflijk hoe Ton Stroucken ons verzorgde in Klein Koninkrijk, het voormalige kantoor van vleesverwerker Zendijk. We kregen, ook al in de repetitietijd, altijd eten, drinken en andere lekkere dingen. Dat gold niet alleen voor de 11 spelers, ook voor het begeleidende orkest Apollo, bestaande uit 25 leden. En, zo hoor ik, overal is de verzorging door de ‘huisuitleners’ (die soms weken in de keuken leven) prima.
Een geslaagd weekend, mede door de inzet van honderden vrijwilligers. (Zelfs uit Almere!) En dankzij de tomeloze energie en creativiteit van regisseur en regelaar Luisella Lai. En nu Luisella? Werken aan nieuwe voorstellingen? Vast. Veel succes!. Oh, sorry, toitoitoi.
Leuk om te lezen dat het zo succesvol was, jammer dat ik te ver weg woon om erbij te kunnen zijn.