Ik had me er zo op verheugd. Een weekend spelen met mijn oude theatergroep. Drie dagen improviseren, teksten bedenken, met elkaar lachen, uitdagen en ontroeren. De aankomst op het gehuurde landgoed van Johan en Marjan kwam als een koude douche.
Marjan komt ons tegemoet. Ons verwelkomen, denk ik. “Wat komen jullie doen?” Ik leg uit: lang geleden geboekt, twee weken geleden contact gehad en betaald. “Daar weet ik niets van. Het staat niet in de agenda. Bovendien zit ik hier dit weekend met vijf vriendinnen. Heeft Johan dit met jullie afgesproken.” Ja, dat heeft hij. Ze belt hem. Dat gesprek hoor ik voor de helft. Maar hoe dat verloopt kunt u zich voorstellen. Ik krijg de telefoon. Johan: “Duizend excuses Gosse, mijn fout. Volgende keer mogen jullie gratis in het huis. Ik app nu mogelijke alternatieven.” “Je kiest voor ruzie met mij i.p.v. met je vrouw.” zeg ik nog bijdehand.
Ik snap het ook wel een beetje. Ik hang op. Een groepsgenoot reageert anders. “Hoezo, wij moeten weg. We hebben een zakelijke overeenkomst. Die vrouwen kunnen ook in een ander huis gaan zitten.” Marjan reageert met: “Ik ga Johan weer bellen.” Wat in dat gesprek gezegd is, weet ik niet. Ik vermoed dat zij zegt: “Johan, Ik blijf hier. Het is jouw probleem, je zoekt het maar uit.” Er volgt nog wat telefoonverkeer tussen ons en Johan. We bekijken de alternatieven die hij suggereert. De één na de andere valt af. Intussen komt Marjan ons een kopje soep brengen. Aardig. We staan hier nu twee uur op de oprit. Ik stel voor: ons huis op de Boskamp. Prima locatie voor spel. Alleen past daar Gerry op huis en beesten. Ik bel haar en leg de situatie uit. “Dan kom jij toch naar je eigen huis” is haar reactie. De schat. Eigenlijk doe ik nu hetzelfde, wat ons is overkomen.
We spelen op terras en in de tuin. Mensen die langs wandelen zullen soms hebben opgekeken van de geluiden. Een scène met bedreiging en angstkreten; er is boos geschreeuw; huilscènes. Alles golft luid en duidelijk tot over de heg. Mensen, het is allemaal goed gekomen hoor.
Het kan ook zijn dat iemand even stilstond aan de andere kant van de heg. Want er waren ook enkele scènes met nogal scabreuze teksten. Een scène met een uitgeblust echtpaar, lui voor de tv, dat (per ongeluk?) een erotische zender opzet. Of de scène waarin twee personen in de wachtkamer zitten van een plastisch chirurg. Beide hebben iets laten doen aan hun erogene zone. Dat heeft verkeerd uitgepakt. Zo kort en simpel is een spelopdracht. En dan: de vloer op en spelen maar. Kijk me deze week dus niet vreemd aan. Wat u van of over mij hoorde was niet echt!
Natuurlijk hebben we onze aankomst op het landgoed in een scène verwerkt. Hoe de eerste ontmoeting tussen Johan en Marjan na dit debacle er uitziet, hoefden we niet te spelen. Dat is wel duidelijk. Op mijn stoep stond een groot bos bloemen. Met een kaartje. ‘Het spijt me ontzettend. Hopelijk tot gauw op Landgoed J&M.’ Tussen ons en Johan is het nu wel schoon. Ik hoop dáár inmiddels ook.
