“Kwestie van risicoanalyse”, zei een oud-collega tegen mij. We hadden het over reizen met de trein. Hij vertelde dat hij nooit voor- of achterin de trein gaat zitten. “Meeste kans op letsel bij een aanrijding”, vervolgde hij. Hij doceerde het vak Risicoanalyse.
Eenzelfde analyse kan ik loslaten op rijden op de snelweg. Door te luisteren naar filemeldingen. ‘8 km file op de A28 tussen Putten en Harderwijk door een ongeval. De linker rijbaan is afgesloten.’ Ongeluk op de linker rijbaan dus. In zekere zin logisch, want op die baan zijn de verschillen in snelheid groot doordat remmen en gasgeven meer wordt afgewisseld.
Ga ik dan uitsluitend op de rechterrijbaan rijden? Als de vaart op de rechterbaan tussen de 90 en 95 km/u is, dan blijf ik rustig aan die kant. Het rijdt ook letterlijk een stuk rustiger, dan links. Daar is het meer opletten geblazen: Wat gebeurt er voor me; wil er nog iemand, vlak voor me, invoegen; zit er iemand tegen de kont van m’n auto te duwen, waardoor mijn adrenalinepeil snel stijgt.
Wat maakt eigenlijk dat sommige mensen zo’n haast hebben? Dat gehaaste rechts inhalen brengt een schrikreactie teweeg bij de ingehaalde; je hoéft niet bij het ritsen door te rijden tot het allerlaatste gaatje en je er dan tussenwurmen. Daardoor moet er extra geremd worden, ontstaan snelheidsverschillen en ongelukken.
Ik herinner me een ’wedstrijd’. Twee auto’s vertrekken tegelijk uit Amsterdam. Met bestemming Maastricht. De één houdt zich niet aan de verkeersregels, neemt voorrang als dat kan, kent geen snelheidsbeperkingen etc. De ander houdt zich keurig aan de regels. Verschil in aankomsttijd is 15 minuten. Op een reistijd van 2,5 uur. Ik vermoed dat die 15 minuten wel nodig zijn om bij te komen van een inspannende, wie weet stressvolle, rit.
Ik moet ook maar eens een risicoanalyse loslaten op het fietsen van de Boskamp naar Olst. Het fietspad wordt gebruikt door fietsen, e-bikes, racefietsen, mountainbikes, fatbikes, scootmobielen, wandelaars, groepjes bewoners van Overkempe, hondenuitlaters. En soms door tractoren als de sloot of berm onderhouden wordt. Een drukke bedoening dus. Overdag is het nog wel redelijk te overzien.
’s Avonds is het weliswaar minder druk, maar wel pikkedonker op sommige stukken. Zo maakte ik mee dat ineens iemand met een hond aan de lijn opduikt. Of er fietst iemand zonder licht. Of met licht, maar die wel aan de verkeerde kant van het fietspad rijdt. Dat kán maar zo verkeerd aflopen.
Fietsers mogen op dit traject ook op de rijbaan. Op de rode fietssuggestiesrook. Aan de ene kant veiliger, aan de andere kant zijn er automobilisten die in gebaar en soms ook in woord duidelijk willen maken dat de fietser fout is. Dat is dus niet zo!
Misschien moet er toch maar een apart wandelpad komen, naast het fietspad.
Duidelijker en veiliger voor alle weggebruikers. Hoef ik ook geen risicoanalyse meer te maken.
