Deze keer moet ik een beetje vaag blijven. Het gaat over privacygevoelige informatie. Ik kreeg te maken met een situatie, waarin een vrouw, in mijn beleving, een ernstige fout maakte. Het liet me niet los. Ik bel de klachtenfunctionaris van de organisatie. Leg uit wat er is gebeurd en dat ik de vrouw graag wil spreken. Dat kan blijkbaar niet. Wel krijg ik na enkele dagen een mailtje van de klachtenfunctionaris. Mijn klacht is voorgelegd aan de vrouw. Die reageert met hetzelfde verhaal als ze me vertelde in die betreffende situatie en vat mijn inbreng onvolledig samen. Je kunt zeggen: zij en ik reconstrueren de gesprekken van toen verschillend. Ik laat het erbij zitten. Geen energie meer in steken. Bij het koffieapparaat in die organisatie zal wel over mij gesproken worden als die zeikerd. De organisatie zegt het zo mooi. Van klachten moet worden geleerd en ze moeten leiden tot verbeteringen van de dienstverlening. Nou, ik heb geleerd dat een klacht indienen energieverspilling is.
“We moeten leren van het verleden, leren van onze fouten”, aldus generaal b.d. Mart de Kruif. In een stampvolle en dampende grote zaal van het Holstohus gaat hij in op het verband tussen de Cuba-crisis van 1962, de IJssellinie en de oorlog in Oekraïne. Eerder suggereerde ik in een column om de IJssellinie weer operationeel te maken. De Kruif vindt dat geen goed idee. Dat is indertijd fout ingeschat, zegt hij. Te veel bewoners zouden slachtoffer worden of moeten vluchten richting het oosten. Richting vijand. Toch kan een waterlinie wel degelijk nut hebben, zegt hij. In Oekraïne bijvoorbeeld. Daar vormt de rivier de Dnjepr een natuurlijke waterlinie. Soms een kilometer breed. Dat is de IJssel ook wel eens. Dus, we zijn veiliger bij hoogwater! Nou ja, aan de overkant dan.
Die middag heeft luitenant-kolonel Peter Kuiper eerder verteld hoe hij met zijn mannen – korte pauze – en vrouwen (alsof hij nog steeds moet wennen aan vrouwen in het leger?) in december 2007 bunkers van de IJssellinie bij Olst met de schop had blootgelegd. Als oefening voor de mannen…… en vrouwen. Kuiper heeft een goed geoefende stem en kan de bom(!)volle zaal met gemak bereiken zonder microfoon. Een energieke man, die vol enthousiasme vertelt over het uitgraven van de bunker indertijd, over zijn werk bij het opbouwen van kampementen voor de mannen…… en vrouwen in Bosnië, Irak en Afghanistan.
Hij vertelt ook dat, toen er nauwelijks meer missies in het buitenland waren, hij ervoer dat er geen doel meer was voor het leger. En, hij zegt het met enige schroom, dat de oorlog in Oekraïne eigenlijk wel fijn is. Dat de jongens – nee, er volgt geen meisjes – van de luchtmobiele brigade graag naar Roemenië zijn gegaan. Eindelijk wat te doen. En hier verslik ik me toch even. Ik begrijp wel dat, als je ergens voor oefent, het ook graag een keer in de praktijk wilt brengen. Toch schuurt het bij me.
Of heb ik selectief geluisterd? Reconstrueren Kuiper en ik het verhaal van die middag verschillend? Ik hoop het maar.
Prachtverhaal Gosse!