Drie A-4tjes. Zo lang is een privacyverklaring die ik moet ondertekenen. Ik praat in een groepje mee over het project Gezond Boskamp. De GGD doet onderzoek welke mogelijkheden op de Boskamp zijn om de fysieke omgeving zó te verbeteren dat het de gezondheid van de Boskampenaren kan bevorderen.
Er zijn o.a. enkele avonden met bewoners om hierover ideeën te verzamelen. Het gesprek wordt opgenomen en daarvoor moet ik een privacyverklaring ondertekenen. We tekenen allemaal braaf bij het kruisje. Niemand die de drie pagina’s eerst leest.
Wie heeft deze flauwekul bedacht. De GGD valt niets te verwijten. De wet op de privacy vereist het. Maar het is toch allemaal een wassen neus zo? Wat een gedoe. Omdat het ooit ergens een keer is misgegaan? Omdat er een Autoriteit Persoonsgegevens is opgericht, die ook wat te doen moet hebben?
Bij openbare bijeenkomsten, waar foto- of filmopnamen worden gemaakt, wordt – terecht – gevraagd wie niet in beeld wil. Maar er hoeft niet een circus van ondertekeningsprotocollen bijgehaald te worden. Geldt die toestemming eigenlijk ook voor journalisten die opnamen maken?
Nee, lees ik. Met als opmerking: ‘Het privacybelang van de mensen op de foto’s mag niet al te veel in het gedrang komen.‘ Tsja. Ik raak dan de weg kwijt.
Bij gebruik van internet krijgen u en ik voortdurend de vraag om toestemming voor het plaatsen van cookies. Of om ‘opties’ aan te klikken. In dat geval moet je weer allerlei hokjes aanklikken. Steeds weer. Overigens ook als ik cookies weiger, verschijnt op m’n telefoon reclame over iets waar ik eerder naar heb gezocht. Gekeken welk soort (compost)toiletpotten er zijn? Later een diarree aan reclame over poepdozen.
Natuurlijk moet je misbruik van persoonlijke gegevens tegengaan. Maar op één of andere manier weten vooral de grote tech-bedrijven alle regels te omzeilen en een hoop geld te verdienen met mijn naam, telefoonnummer, voorkeuren, zoekgeschiedenis. Iemand legde me ooit uit, dat ik daar zelf iets tegen kan doen. Maar ja, hoe ook alweer. Opnieuw de weg kwijtgeraakt.
Ik heb een keer gezocht naar vakantiereizen per trein. Ik stuitte op een site met een nogal luxe aanbod. Blijkbaar heb ik ergens mijn postadres gegeven, want er valt een fraaie brochure op m’n mat. (Al jaren niet meer op een mat, maar u begrijpt wat ik bedoel.) Even er doorheen bladeren. Op glimmend papier lachen prachtige treinen en bestemmingen me toe. Uit nieuwsgierigheid zoek ik de duurste reis. Zeventien dagen naar Zuid-Afrika. De meest luxe versie kost twintigduizend euro. Als ik alleen reis zelfs bijna dertigduizend. Belangrijk om te vermelden: Het is exclusief € 21,25 boekingskosten. Nu breekt m’n klomp. Bestel je een reis van bijna dertigduizend, moet je nog een paar centen extra betalen om te mógen boeken.
Ik mijmer wat ik kan doen met dertigduizend. Als ik het zou hebben. Een auto kopen, zoals elke postcodeloterijwinnaar onmiddellijk doet? Of gewoon de rest van m’n leven met de trein reizen. Met de NS. En, voor meer privacy, wel eerste klas.
Als de dertigduizend op is, stop ik. Heb ik toch mooi € 21,25 bespaard.
Haha, die Gosse, ik zit vanuit mijn Friese kerkje met een grote glimlach je bericht te lezen. Vooral die besparing van € 21,25!
In de openbare ruimte is het vrij foto’s te maken. Een journalist mag op straat gewoon filmen. Jij mag dat ook. Van niemand toestemming nodig. Je conformeert je aan de regels die daar voor gelden.
Een winkel of het perron zijn géén openbare ruimte. Een voetbalstadion ook niet. Maar als je een kaartje voor een wedstrijd koopt, conformeer je je wederom aan de regels die daarbij gelden: dat ze je mogen fotograferen. Waar precies de scheiding ligt weet ik niet, maar als je op een openbare bijeenkomst komt in een niet openbare ruimte, dan geldt doorgaans de regel weer dat je er stilzwijgend mee akkoord bent gegaan dat je je gefotografeerd kunt worden.
Dat is een antwoord op slechts een deel van je column. Wat cookies betreft: ik heb sterk het idee dat we bij de ontwikkeling van internet zo gretig waren dat we vergeten hebben goede wet- en regelgeving te maken. Dat rechts aan de macht was in de belangrijkste ontwikkeljaren van de socials is ook een oorzaak. Techbedrijven zijn nu belangrijker en machtiger dan overheden. Niet gekozen miljardairs sturen de wereld aan. En wij maar iedere keer cookies wel of niet toestaan. Oplossing is heel simpel: cookies per definitie verbieden, tenzij je aangeeft dat het oke is.
Heel veel van je webactiviteiten – en misschien zelfs van de gesprekken die je voert – wordt opgeslagen in je Google account. Daar kun je zelf instellen wat wel wordt getrackt/opgeslagen en wat niet. https://myaccount.google.com/data-and-privacy