Mijn vorige column krijgt een nog gekker vervolg. Ik wil mijn piano (gemaakt in 1922) verkopen en moet daarvoor aantonen dat de ivoren toetsen voor 1947 zijn aangebracht. Vorige week schreef ik over een bizar formulier, dat ik daarvoor moet invullen. (Om welk dier gaat het; de Aziatische of de Afrikaanse olifant; uit welk land komt de olifant; nummer van de invoervergunning; etc.) Ik haakte af tijdens het invullen.
Maandag gebeld met de klantenservice van Rijksdienst voor Ondernemend Nederland. Ik leg uit. “Ik kijk even met U mee”, krijg ik te horen. “U moet toch echt invullen uit welk deel van de wereld de olifant komt.” Ik: “Hoe kan ik weten waar die olifant 100 jaar geleden rondliep?” “Ik ga het even navragen. Heeft u een ogenblik?”
U kent die ogenblikken. Vijftien minuten. “Bedankt voor het wachten.” En dan krijg ik een onthutsend verhaal. De klantenservice zegt namelijk: “U moet het hele formulier invullen. Als u het niet weet, dan doet u een gok. En in een aparte toelichting, die u meestuurt, zegt u dat u de antwoorden niet weet.” Ik vul dus al die flauwekul in. Beetje baldadig laat ik de olifant uit IJsland komen. Ik voeg wel serieus bewijsmateriaal bij, zoals serienummer en verklaring van een deskundige. En natuurlijk de toelichting op de antwoorden die ik niet ken.
Kan ik de behandeling van mijn aanvraag nu met vertrouwen tegemoetzien? Bij de toeslagenaffaire ging het vaak om kleine, onbeduidende foutjes in de aanvraag. Met enorme gevolgen voor de indieners. En ik vul onzin in. Weliswaar op advies, maar heb ik daarvan een bewijs? Word ik straks beschuldigd van valsheid in geschrifte? Krijg ik een boete? Moet ik de piano onverkoopbaar in de schuur laten staan?
Dezelfde maandag belde ik met mijn verzekeringsmaatschappij om iets aan te passen. Na de keuzetoetsen kreeg ik direct een medewerker aan de lijn. Het kán dus wel. De wijzigingen werden ingevoerd. Natuurlijk de standaardvraag: “Heeft u nog andere vragen?”. Nee, die heb ik niet. “Dan heb ik nog een vraag. Bent u lid van een vakbond?” Nee, niet meer. “Oh, want dan krijgt u 5% collectiviteitskorting.”
We wisselen nog wat organisaties uit. Hij, waar ik lid van moet zijn voor de korting. En ik van welke organisaties ik lid ben. Er is geen match. Niet getreurd. Als ik lid word van een inkooporganisatie, dan krijg ik de korting ook. Daarvan lid worden kost € 10,- per jaar. Dat levert me € 75- korting op. Mooi meegenomen. Maar toch ook wel apart. Ik ben lid van een inkooporganisatie, waar ik nooit iets mee zal doen.
Ik mijmer dat ik een ivoor-certificaat krijg. Dan staat zwart-op-wit dat ik ivoren pianotoetsen heb van een IJslandse olifant. Dat zou uniek zijn. En de piano ongetwijfeld meer waard maken. Dan zal ik de koper adviseren om lid te worden van die inkooporganisatie.
Scheelt toch aanzienlijk in de verzekeringspremie voor de piano.
