Ik had een stoel op Marktplaats gezet. Overbodig geworden. Vraagprijs €250. Wekenlang geen reactie. Als de advertentie tot diep in de krochten van Marktplaats is afgezakt, een mailtje: Ik kan je er €150 voor geven. Tja. Nu moet ik kiezen. Ik speel de keuze terug:
Akkoord, als je niet meer dan €150 kúnt betalen. Is dat anders dan kost de stoel €200. Ook een prikkie. De keus is aan jou.
Daarop geen antwoord. Wel dat hij maandagmiddag langs wil komen. “En?” vraag ik. “Ik wou het toch maar bij 150 houden.” “Omdat?” “Dat past beter”, zegt hij. Goed. Ik laat het maar zitten.
Twee vouwfietsen gaan ook op Marktplaats. Eén voor €40 en samen €75. Na een half uur de mailbox vol met reacties. De eerste die ik aanklik biedt gelijk €100. Alle anderen willen de fietsen graag hebben voor de vraagprijs. Te weinig gevraagd? Ik accepteer het bod van €100. Nog dezelfde avond biedt iemand €150. Een half uur later verhoogd tot €200. Dat laat ik maar zitten.
Gek eigenlijk dat je via marktplaats iets koopt, wat je niet hebt gezien. Erop vertrouwen dat hetgeen de verkoper vertelt, klopt. Het kan sterker. Dan heb ik het niet over Marktplaats-gerommel. Maar serieuze koop. Een huis. Ik hoor hoe dat tegenwoordig gaat. (In het westen. Of ook hier?). Je krijgt 20 (twintig!) minuten om een huis te bekijken.
De kijkerij is zo gepland dat de kijkers elkaar bij aflossing zien. Dat drijft de prijs op, aldus de makelaar. Dan na enkele dagen een briefje met je (over)bod inleveren. Geen onderhandelingen meer. Je vraagt je af wat een makelaar nog doet, behalve rondleiden en briefjes innemen. We hebben het dus over de grootste uitgave die je in een leven doet hè. Twintig minuten.
Er is ook klein financieel grut. Bij een controle in de PLUS voor de zelfscankassa bleek ik een zakje van €1,15 niet te hebben gescand. Ik had een kar vol boodschappen en deze al keurig ingepakt voor vervoer. Daarom scan ik zelf. Maar goed, nu moest de hele handel langs de kassière. Ik doe het met een mengelmoes van lichte schaamte en sjacherijn. Inderdaad i.p.v. €124,30 moet ik €125,45 betalen.
Het is enkele weken later. Ik kom thuis met de boodschappen. Ik kijk even naar de kassabon. Ik zie dat ik een artikel per ongeluk 2x heb gescand. Ik heb echt maar eentje. En nu? Terug naar de winkel?
Ze zien me aankomen. Ik laat het maar zitten. Voor deze domheid is dan weer geen controle door de supermarkt. Moet ik dan een volgende keer bij de zelfscan de hele bon controleren? Mijn zorgvuldig ingepakte boodschappen allemaal nalopen? Om te kijken of ik een fout heb gemaakt?
De klanten achter mij zien me aankomen. Sta ik daar bij de kassa’s in de weg. Als Blokkeerfries. Nee, laat maar zitten. Nou maar hopen dat de PLUS een volgende keer als ik iets vergeet te scannen me compenseert en zegt:
Laat maar zitten.
