In Volkskrant Magazine van afgelopen zaterdag staat een boeiend artikel over mannelijkheid. De auteur (56) interviewt zijn zoon (25) en vader (86) over dit onderwerp. Zijn dochter (15) mengt zich ook even in het gesprek: “Ik wantrouw alle mannen in de openbare ruimte.” Naar eigen zeggen wordt ze al sinds haar 11de nagefloten en nageroepen en heeft andere vervelende ervaringen. Haar broer protesteert. Hij wil niet over één kam worden geschoren met de klootzakken die dat doen. De dochter: “Ik weet heus wel dat niet alle mannen zo zijn. Ik weet alleen niet wélke mannen het niet zijn. Daarom moet ik op mijn hoede zijn voor alle mannen.” Er schieten mij nu twee voorvallen te binnen.
In Utrecht woonde ik vlak bij het Griftpark. Daar stond vroeger de gasfabriek. Vanwege ernstige bodemverontreiniging een no-go area. Maar hoe gaat dat. Er waren beekjes, waterpartijen, grote bergen van onduidelijke zwarte substantie en ruïnes van gebouwen. Kortom een ideale plek voor een wandelingetje en een prachtige speelplek voor kinderen. Op een namiddag maak ik een ommetje door dat gebied. Het is wat frisjes. Ik draag zo’n lange regenmantel met ceintuur. Ook wel potloodventersjas genoemd. Hoe toepasselijk zal blijken. Ik kuier langs de beek. Aan de overkant spelen kinderen tussen de struiken. Ineens klinkt luid en duidelijk over het water “Meneer, meneer! Bent u een kinderlokker?” Dat is schrikken. En wat antwoord je op zo’n vraag? Voordat ik daar uit ben scandeert de hele groep kinderen: “Kinderlokker! Kinderlokker! Kinderlokker!” Wat nu? Ontkennen? Wegrennen? Over het bruggetje naar hen toelopen? Geen enkele optie zal doel treffen. Wat me enorm oplucht is dat mijn vrouw naast me loopt. We vervolgen onze weg. Beiden een beetje verbouwereerd. En de jas? Die had zijn laatste ronde gemaakt.
Niet zo lang geleden loop ik in de Smedenstraat in Deventer. Aan de overkant zie ik een huilend meisje van ongeveer 3 jaar. Moederziel alleen. Ik kijk nog even rond en steek over. Ga door m’n knieën en vraag waar haar vader of moeder is. Op zo’n moment denk je toch nog een beetje traditioneel. Ze huilt te veel om een woord te kunnen uitbrengen. Ik til haar op. Ik praat tegen haar, vraag haar van alles, hoe ze heet, waar ze vandaan komt, of ze net in een winkel was. Ik weet even niet wat te doen. Ondertussen nemen allerlei rare gedachten bezit van me. Zoals, wat als de vader me zo meteen ziet met zijn huilende kind op de arm. “Wat moet jij met mijn dochter”, en kan ik een enorme hengst op m’n gezicht krijgen. Of voorbijgangers die mij over het kind vragen gaan stellen, waarop ik ook geen antwoord heb. Ik voel me ongemakkelijk. Op goed geluk loop ik met meisje richting de Hema. Daar rent een Hema-meisje ons tegemoet. Ze neemt, zonder iets te zeggen, het kind uit mijn armen en haast zich terug naar de winkel. Mij in verbijstering achterlatend. Ik heb een goede daad verricht. Toch blijven de gedachten, zo u wilt angsten die ik kreeg toen ik het meisje op de arm had, overheersen.
Dankzij die klootzakken.
