Ik heb een nieuwe parasol gekocht. Een grote. Hij paste niet in mijn kleine auto. Geen probleem. Hij kan worden bezorgd door hun vervoerder. Op de dag van aankoop, 26 mei, krijg ik een mailtje van die vervoerder. Ik moet een bezorgdatum opgeven. Ik kies voor 2 juni. Dat wordt bevestigd.
Door Gosse Jongstra
Op 31 mei krijg ik opnieuw bericht. Let even op de toon van het bericht. “Je wacht in spanning op je bestelling. Dan hebben wij heel goed nieuws; we hebben hem in ons magazijn staan en staan te popelen om de bestelling bij jou thuis te brengen. Om dat goed te doen, hebben we wel even je hulp nodig. Zou je ons door willen geven wanneer je thuis bent want wij staan niet graag voor een dichte deur. Dat kan trouwens heel gemakkelijk via onderstaande link. Tot snel!”
De, door mij vetgedrukte, woorden zijn relevant voor het vervolg. Ik moet opnieuw een bezorgafspraak maken. Geen idee waarom. Goed, ik kies voor 9 juni. Dat wordt bevestigd. De kleutertaal waarin die bevestigingsmail gesteld is zal ik u besparen. Op 3 juni opnieuw een mail van de vervoerder: “Door onvoorziene omstandigheden heeft u (! gj) levering vertraging opgelopen. U krijgt vandaag van ons een link om een nieuwe afspraak in te plannen op een tijdstip dat u past. Onze excuses voor het ongemak”. Nu verlies ik mijn geduld. Ik ga bellen. Natuurlijk kom ik in de wacht. Met een computerpiemeldeuntje en elke 10 seconden: “Al onze medewerkers zijn in gesprek. U wordt zo spoedig mogelijk geholpen.” Ik leg de telefoon op de speaker naast me neer. Ondertussen kijk ik alle mails nog eens door. Ik word achtereenvolgens aangesproken met Geachte heer, mevrouw; beste G. Jongstra; Hoi G. Jongstra en Geachte G. Jongstra. Terwijl de telefoon naast me de eentonige tonen blijft piemelen, schrijf ik een mail. De toon is vriendelijk pissig. Ik meld dat ik nu 65 minuten in de wacht sta en vraag hoe ze daar zelf tegenaan kijken. En dat ik die parasol 9 juni wil hebben. Ik druk op verzenden en ‘gooi de telefoon op de haak’. Ook na 3 dagen nog geen nieuwe link ontvangen. Ook geen reactie op mijn mail trouwens. Grrrr!
Nog iets positiefs dan. Met een groepje zijn we bezig om een hondenspeelveld te creëren op de Boskamp. De gemeente wil meedenken. Hubo, Eetcafé Boskamp en DAP-dierenartsen zijn bereid te sponsoren en we vragen een bijdrage van Kracht voor Salland. Die laatste wil weten of we een vergunning nodig hebben. Ik bel met de gemeente, afd. vergunningen. Mij wordt uitgelegd dat het vergunningplichtig is als de omheining hoger is dan 1 meter. Die wordt 1.20 meter. We zijn het erover eens dat schapengaas van 1.20 hoog niet veel schokkender is dan dat van 1 meter. “Dus die vergunning zal geen probleem zijn”, constateer ik. “Waarschijnlijk geen probleem“, verbetert de ambtenaar me. Nu kun je denken, weer zo’n voorzichtige droogkloot. Maar ik hoor zijn toon en, hoewel we niet beeldbellen, zie ik zijn gezicht voor me. Vriendelijke glimlach; zo zorgvuldig moet ik het nu eenmaal formuleren, straalt dat uit. Dat snap ik. Ik heb er wel vertrouwen in. In tegenstelling tot de bezorging van mijn parasol.
Dus als u mij komende week met een verbrande kop ziet lopen, dan weet u genoeg!
