Gosse Jongstra is onze columnist voor zeer diverse onderwerpen, die hij met Friese nuchterheid voor het Sallandse voetlicht brengt. Meer bijdragen van hem vind je hier.
Ik was 9 jaar en zat met m’n zusje in de kattenbak, onder het achterraampje van een Volkswagen Kever. We reden over de Knardijk van Harderwijk naar Lelystad. Links van de weg het IJsselmeer (nu Zuidelijk Flevoland) en rechts Oostelijk Flevoland, dat kortgeleden was drooggevallen. Halverwege werden we uitgelaten en mochten we de zeebodem oprennen. Ik herinner me nog de sensatie. Waar wij stonden had het water wel 4 meter hoog gestaan. Het zand onder ons was bezaaid met schelpen. Overal stonden bloeiende planten, zover je kon kijken.
Door Gosse Jongstra
Tweeënzestig jaar later onderga ik een vergelijkbare ervaring. Bij een IVN-excursie naar de Marker Wadden, opgespoten eilanden in het Markermeer. Slechts enkele meters boven de waterspiegel. Door deze kunstgreep hoopt Natuurmonumenten de waterkwaliteit van het Markermeer te verbeteren. (Kortgezegd: door meer ondiepe wateren te creëren komt er meer waterplantengroei en daardoor minder algen.) De eilanden zijn nu enkele jaren oud en beperkt toegankelijk voor bezoekers.
We vertrekken met een prachtige driemaster vanuit Lelystad-Haven. Het is windkracht 5-6. Dwars op het schip. De beste plek is dus bovendeks. Beetje uit de buurt van het buiswater. Een tocht naar het toilet, twee dekken lager, lijkt wel een dronkenmansgang. Dan doemen de eilanden op. Een haventje met een paar boten, enkele gebouwtjes, bekleed met verkleurd Douglas. Met ons groepje van 13 personen gaan we het eiland op. Een rondwandeling van plm. 8 km. Onderweg komen we mooi vormgegeven vogelkijkhutten tegen. Die zijn gebouwd in pre-coronatijd. Dus die anderhalve meter lukt niet. Gelukkig wordt dat gecompenseerd door voldoende ventilatie. Het stormt nog steeds. Door die harde wind is het rustig met de vogels. En vlinders houden zich helemaal gedeisd. Ik richt me dan ook maar op het landschap, de vergezichten, de zwoegende zeilschepen met hun gereefde zeilen en op de beweeglijke wolkenpartijen. Maar ja, ik ben wel op stap met een groep IVN-ers. Liefhebbers en kenners van planten en vogels. Voor hen is dit een buitenkansje om bijzonders soorten te kunnen zien. Annet was hier twee jaar geleden ook en noteerde toen 47 verschillende soorten planten. Nu noteert ze opnieuw.
Michiel en Ronald zijn de vogelaars onder ons. Met statief en grote verrekijkers proberen ze vogels in beeld te krijgen. U begrijpt, na een uur hebben we nog geen kilometer afgelegd. Elk gefladder moet bekeken worden. Elk plantje genoteerd. Gerard, Hillie en ik zijn steeds wat vooruit. Achteromkijken. Wordt van ons verwacht dat we teruggaan? Kunnen we vooruitlopen in gewone wandelpas? We besluiten door te lopen en een uitstapje naar links te maken, naar de kust. Mooie plek voor een plaspauze ook trouwens. En zo zwieren groepjes van ons over het eiland. Ieder op zijn/haar eigen manier. Soms kruisen onze wegen elkaar. Dan hoor ik, tussen alle vogelgekrijs door, Michiel ineens tegen Ronald zeggen: “Hoor je dat? Ttrrrt, ttrrrt”. En de verrekijker wordt in stelling gebracht. “Kijk! Het Baardmannetje!” Opwinding alom. Ik pak mijn kleine verrekijkertje en zie een bruinachtig gefladder.
Terug op de boot klets ik nog wat met Ronald. Hij weet veel van vogels en vertelt daar graag over. Ik kan hem ook nog wat leren: hij kent de app BirdNet niet. Daarmee neem je vogelgeluiden op en de app vertelt je welke vogel het is. Annet is blij met haar lijstje. Zo’n 70 soorten planten. Gerard, Hillie en ik zijn tevreden, omdat we hebben genoten van het landschap.
Thuis ben ik toch nieuwsgierig hoe die Baardman er uitziet. Het is echt een prachtig vogeltje. Ik kan me de opwinding van de vogelaars wel voorstellen.
