We stonden een paar weken met de camper in de Achterhoek. Nu halen we de fietsen op. Met de buurman, want die heeft een fietsendrager. We kiezen een verkeerde dag. In Deventer komen we vast te staan. Door de TREKKERS (ja, die zijn groot) en op de A1 slibben alle wegen dicht. Ik moet eerlijk zeggen, als je daar staat te wachten is het lastig sympathie te hebben voor demonstrerende boeren.
Het platteland in opstand. Natuurlijk zijn de maatregelen ingrijpend. Wel is al jarenlang bekend, dat ooit maatregelen nodig zijn. Die zijn uitgesteld, afgezwakt en weer uitgesteld. Ondertussen werd het boerenbedrijf – vrijwillig of noodgedwongen – groter en intensiever van aard. Dat gaat botsen. Letterlijk. De oplossing zal moeten komen via gesprekken. Voorwaarde daarvoor is, dat wordt erkend dat er een probleem is. Als je, zoals sommige boeren, het hele stikstofprobleem ontkent en er zelfs een complot van de overheid achter zoekt, dan ben je gauw uitgeluld. Wat is dat toch dat die complottheorieën zo’n opgang maken. Gebrek aan vertrouwen? Maar waarom worden die roeptoeters met hun complotverhalen dan wel vertrouwd. Dat gebeurde eerder in de geschiedenis!
Naast deze tijd van demonstrerende en opdringerige trekkers zijn er ook andere activiteiten op het platteland. De dorpsfeesten. Zoals het Zomerfestival op de Boskamp. Zaterdagmiddag. Zeskamp. Ouderwetse onderdelen waarbij veel water nodig is. Met mijn vrouw zit ik in een hoekje op het grote terras. Met goed zicht op de wedstrijd en op de groepen jongeren. Elk team, jongens en meisjes, met eigen T-shirt en illustere namen rond een tafel. Het is mooi om te zien hoeveel vriendengroepen er zijn. En een zeskamp is bij uitstek geschikt om te laten zien hoe goed ze kunnen samenwerken. Op de tafel chips en drankjes. Veel frisdrank; hier en daar –18plus wellicht – een biertje. Een half opgegeten broodje varken-van-het-spit. Onder de tafel een deken van plastic glazen. Nou ja, zeg maar glaasjes. Te vermoeid om het in de ton te gooien, denk ik maar positief. De sfeer tussen de strijdende groepen is gemoedelijk. Hier en daar wordt een fles water over iemands rug leeggegoten. Ik zou opspringen. Maar hier ondergaat het slachtoffer de douche gelaten. Zijn/ haar kans komt nog wel.
X komt even naast ons zitten voor een praatje. De standaardvraag: ‘Hoe is ‘t ermee?’ Meestal zeg je dan standaard ‘Prima’. Nu niet. X haalt een biertje voor mij en een ijsje voor mijn vrouw. Later hebben X en ik nog wat oog- en daarna app-contact. Over onderwerpen die ertoe doen. Waar we het normaal nog nooit over hebben gehad. Ook dat gebeurt op een dorpsfeest. Als we elkaar nu weer tegenkomen, zal het gesprek anders gaan. Echte interesse in de ander.
Hoe kunnen boeren en overheid weer in gesprek komen. Op een manier die tot iets leidt. Als de boeren nu eens niet met hun intimiderende trekkers de weg opgaan. Doe iets met het symbool van het gemoedelijke plattelandsleven. De klompen. Als al die boeren nu eens op klompen naar het Binnenhof gaan, en daar op de stenen ondergrond gaan roffelen. En dat boeren en politici echt met elkaar in gesprek willen. En niet in de standaardhouding welles/nietes schieten. Met interesse en oog voor elkaars situatie. Dat maakt indruk. Mijn klomp zou breken.
