Wie wel eens in de bergen heeft gewandeld weet het. Je gaat opgewekt op pad. Na enkele uren kijk je naar boven en ziet – eindelijk – de top. Tenminste, dat denk je. Daar gekomen blijkt de top toch iets verder te zijn. Okay, dan nog even moed en energie bij elkaar schrapen en op naar de echte top. En u raadt het al, opnieuw blijkt dit niet de top. Die ligt iets verder. Hoop je. Dat kan nog wel een paar keer zo doorgaan.
Door Gosse Jongstra
Vals plat
Dat komt omdat de weg naar boven een beetje als een bolle lijn verloopt. Daardoor krijg je steeds een vals perspectief. En na zo’n zware tocht hebben we een echt perspectief nodig. Zeker als we de routekaart hebben gevolgd. Elke coronagolf lijkt ook wel een valse top. We denken er te zijn, en dan komt er toch weer een volgende golf. We luisteren graag naar het perspectief, dat wordt geboden: We zijn er bijna, nog even geduld en dan mogen jullie weer …….. Oh, toch nog niet. Nog even wachten. Als deze golf voorbij is, dan kan er weer meer. Hopen we. Alles afhankelijk van de cijfers. Omdat niemand ervaring heeft met zo’n pandemie, weet eigenlijk niemand hoe de golven van Corona verlopen. We weten niets zeker en kunnen ook niets voorspellen. Tegelijkertijd snakt iedereen naar meer bewegingsruimte. Voor ministers een dilemma, wat te doen? Gezien de rommelige communicatie daarover komen ze er niet uit. Of ze zijn het onderling oneens, dat kan ook. Ik begrijp de voorzichtigheid wel. Het is immers geen eenvoudig griepje. Kijk naar de rampzalige situatie in Brazilië. Wat mij betreft liever een latere datum noemen en indien mogelijk eerder verruimingen toestaan (Denemarken doet dat), dan de situatie zoals nu: elke keer je keutel weer intrekken. Daar wordt iedereen gek van.
Op hoop kun je niet leven
Maar we mogen toch wel hoop hebben, denkt u? Dat heeft geen zin, zegt Dennis de Gruijter, filosoof, stoïcijn en docent stoïcijnse levensfilosofie (*) in de Volkskrant. Ik citeer: ‘Hoop heeft geen zin, dus die moet je niet levend willen houden. Hoop is eigenlijk hetzelfde als angst. Ga maar na: angst is de hoop dat dingen níét gebeuren – het helpt je geen stap verder. Daarbij is hoop ook een luie emotie, het ontslaat je van elke plicht om iets te doen. Een belangrijke waarde binnen het stoïcisme is gemoedsrust. Niks hopen en niks verwachten. Je welbevinden zou niet moeten afhangen van zaken waarop je toch geen invloed hebt, zoals of de terrassen wel of niet opengaan. Richt je op wat je zelf kunt doen om je beter te voelen. Een ander helpen bijvoorbeeld, blijkt heel goed voor een mens’.
Een gedachte om op te kauwen, terwijl ik stug doorga, de berg op. Uiteindelijk zal ik echt boven komen. Dan zie ik de stip op de horizon. Blijf daar maar eens stoïcijns onder.
(*) Stoïcijns: je niet uit je mentale evenwicht laten brengen; gelijkmoedig, onverstoorbaar.