Een stille tocht is voor bezinnen, herdenken, eren, bij mezelf nagaan: wat zou ik doen in die situatie. Dat kan alleen in stilte. Op 4 mei loop ik mee met de stille tocht vanaf het Kerkplein in Olst richting het oorlogsmonument. Vier trommelaars van de Olster Harmonie voorop. Wij zwijgend erachteraan, ieder met de eigen gedachten. Indrukwekkend.
Als hier en daar een scooter rijdt, het zij zo. Mooi dat de jongelui stoppen en de motor afzetten. We zijn ter hoogte van het Olde Postkantoor. Een auto komt ons achteroprijden. Een soort bumperkleven. Voor ons voetgangers is het knieholtekleven, want zo voelt het. Het gas erop en maar duwen. Menigeen kijkt verstoord om. En neem verstoord hier letterlijk. Sommigen gebaren: rustig aan. Dat heeft geen effect. Zodra het kan scheurt hij over het pleintje, pal langs de stille stoet. Plankgas de Schamhartstraat in. Jan Schamhart was een verzetsheld.
Daar heeft de onbenul geen boodschap aan. Terwijl ik moet denken aan de vrede bewaren, krijg ik agressieve woedegevoelens. Had ik niet gewoon voor die auto moeten gaan staan. Bakstenen? Die snotaap leren wat respect is. Laat je niet opnaaien Gosse, denk ik. Drie keer diep ademhalen en verder lopen. Dat doe ik. De trommelaars lopen al op de kruising Aldert Geertsstraat – Herman Droststraat. (Beide straten ook vernoemd naar een omgekomen verzetsstrijder!) Een automobilist vindt dat hij met wat extra gas nog net voorlangs kan scheuren. We gaan de bocht om. Opnieuw rijdt een auto vlak achter de stoet. Het irriteert. Bij de Aldi gaat de auto de parkeerplaats op. Als je nou even had gewacht, en de parkeerplaats oprijdt als wij daar zijn gepasseerd, toon je respect. En je bent er op hetzelfde tijdstip. Wat een ongeduld.
We arriveren bij het monument. De Harmonie speelt koraalmuziek. Een solist blaast op de trompet om 1 minuut voor acht prachtig het signaal Taptoe. Twee minuten stilte. Het is echt stil. Met enkele honderden mensen. Dan het Wilhelmus. Hier en daar zingt iemand mee. Het eerste couplet vaker dan het zesde. Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel de neiging krijg om de laatste twee regels van het zesde couplet mee te brullen:
De tirannie verdrijven, Die mij mijn hart doorwondt.
Burgemeester Ton Strien spreekt. Als hij zegt: “Ook nu kunnen we keuzes maken.”, moet ik direct denken aan de knieholteduwer. Die kan op dat moment ook keuzes maken. Dertig seconden (!!!) wachten. Uit respect. Als hij tenminste weet wat dat is. Ik luister verder naar Strien. Ineens vraag ik me af: zit er nou iemand door de Burgemeester heen te kletsen? In het appartement achter me zit iemand te bellen. Verstaan doe ik het niet, horen wel. Zijn die nieuwe appartementen in Brummel’s winkel zo slecht geïsoleerd? Ik versta: “Bedankt voor het bellen.”. Fijn dat je ophangt, denk ik. De ceremonie gaat verder.
Een Oekraïense vrouw, al 19 jaar in Nederland, deelt haar gevoelens. Kinderen van groep 7 rijgen een zelfgemaakt gedicht aan elkaar. Komt eerlijk gezegd meer binnen dan ik had verwacht. Tussen de rijmelarij door hebben ze een boodschap. Die zouden die automobilisten, die tegen acht uur in Olst door en langs de stille tocht rijden, eens moeten horen.
Bedankt kids. Dat jullie wensen uitkomen. Hier en dáár.
