Eerst even uitleggen wat het betekent, Guilty pleasure. Volgens het woordenboek: ‘Iets waaraan men stiekem genoegen beleeft, hoewel men weet dat het eigenlijk niet hoort; stiekeme geneugte; heimelijk pleziertje.’
Ik heb zo’n stiekem genoegen. Ik kijk naar B&B Vol Liefde. Een programma op RTL 4. Het is één van de vele, vele datingprogramma’s op televisie. De bedoeling van een dating-programma is niet om tot succesvolle dates te komen, maar om zo interessant, zo spectaculair, zo gênant, zo spraakmakend mogelijke televisie te maken.
Ik klikte een keer op 4 van de afstandsbediening en zag een stukje. En ik was verkocht. Ik wilde weten hoe het verder zou gaan. Voor wie het tot nu toe abracadabra is: In het programma ontvangen single B&B-houders in het buitenland gasten. De eigenaren zijn op zoek naar een partner.
Na hun oproep reageerden potentiële geliefden. Deze komen als gast logeren in één van de zes B&B ’s. Tijdens de logeerpartij onderzoeken ze hoe ze de eigenaar/ eigenares aan de haak kunnen slaan. Ik heb me afgevraagd waarom ik kijk en waardoor het zo verslavend is. Ik zit te kijken naar een voorstelling. En als de dialogen geschreven zouden zijn voor een film of theaterstuk, dan zou ik zeggen dat het over de top is. Of erg onrealistisch.
Er zijn bizarre voorvallen; ik zie onverwachte wendingen in menselijk gedrag; ik zie onbegrijpelijke en hopeloze pogingen tot contact maken; ik zie aantrekken en afstoten tussen mensen en hoe ze daarmee omgaan; ik zie romantische ontmoetingen, die niets waard blijken zodra een nieuwe gegadigde logé zich meldt.
Eigenlijk valt er veel te leren over menselijk gedrag, over waartoe communiceren of juist niet-communiceren leidt. Ja, nu zit ik het een beetje vanuit mijn vak te analyseren. Maar als ik tv kijk zit ik gewoon te genieten van alle onhandigheden die passeren.
Waarom noem ik dit nou een guilty pleasure? Omdat ik dating-programma’s toch een beetje pulptelevisie vind? Evengoed kijk ik. Omdat ik denk dat mensen in mijn omgeving hier niet naar kijken? En ik wel. Het is, vind ik, goed gemaakte televisie waar volwassen mensen – mag ik hopen welbewust – voor kiezen om aan mee te doen.
Natuurlijk, het is van de commerciële televisie. Er wordt dik aan verdiend. Natuurlijk, de B&B-eigenaren hopen op extra klandizie na de uitzendingen. En dat mensen in mijn omgeving niet zouden kijken? Nou, als ik het hier en daar vertel hoor ik menigeen zeggen: “Oh, daar kijk ik ook naar.” Tja, dan is het geen guilty pleasure meer natuurlijk.
Ik vraag me af of deelnemers achteraf soms spijt krijgen van hun deelname. Wij krijgen toch hun onhandigheid en kwetsbaarheid te zien. “Maar”, zegt u misschien tegen mij, “Jij laat in je columns toch ook wel kwetsbare kanten zien?” Zeker. Toch een verschil. Ik kies zelf welke woorden u van mij leest. In dat tv-programma kiest de producent wat wij te zien krijgen, niet de deelnemers.
Toch maar een beetje guilty voelen tijdens het kijken dus.
Tja, dat levert je vast heeeel veel onze vaders op 🙂
Bestaan er trouwens nog biechtstoelen?
Ik heb werkelijk geen idee.