“Ga je hier een stukje over schrijven?” Daarna volgt meestal de opmerking, dat de vragensteller mijn column leest. Eerlijk gezegd is het best prettig om te horen dat mijn stukkies, gebrouwen na de zondagse ochtendkoffie, worden gewaardeerd. Soms leidt zo’n vraag ertoe dat ik toch met speciale ogen ga rondkijken, dat ik associaties krijg met een ander onderwerp. En dan rolt daar een column uit.
Deze keer wil het niet vlotten. De IJsseltheaterfietstocht heeft op zich voldoende elementen om iets over te schrijven. De eerste voorstelling in Welsum bijvoorbeeld, Stembevrijding. Voor wie er niet bij was: Het publiek, 250 m/vr/x, grotendeels zittend op de vochtige grasbodem, wordt verzocht te gaan staan. Dichtbij elkaar. We moeten allerlei geluiden produceren in verschillende houdingen; meezingen; zingen op zelfgekozen toonhoogte; een lied meermalen zingen. We moeten ons bevrijden uit ingesleten patronen van het gebruik van stem, van hoe je je uit. De meeste mensen doen mee. Uit vrije wil? Mogelijk. Ik vermoed ook door sociale druk. Hoe bevrijdend is dit laatste? En ik schrijf wel we, maar ik blijf zitten. Niet dat ik me schaam voor dit soort dingen. Ik doe het wekelijks voorafgaand aan theaterspel. Ik gebruikte het zelf in communicatietrainingen. Maar nu, in deze setting heb ik er geen zin in.
Het is geschikt voor een personeelsdag. Of op een heidag, waar door een groep mensen wordt nagedacht over de toekomst van hun organisatie. Je laten bevrijden van vastgeroeste stemmen en gedachten. Lijkt me echt iets voor de 52 deelnemende organisaties aan het Landbouwakkoord!
De andere voorstellingen langs de fantastische fietsroute zijn gelukkig leuk om naar te kijken. Met als topper: De voorstelling naast het kerkje van Vorchten met Wim Eikelboom als meeslepend verteller van verhalen over de IJssel en Ernst van der Sloot met speciaal geschreven liedjes over de mooiste rivier van Nederland.
Grappig, hoe ik al schrijvend toch tot een stukje kom. Want eigenlijk heb ik er nu geen puf voor.
De vraag van een lezer aan het begin van dit stukje is dan toch net dat beslissende duwtje geweest.
Een fantastische fietstocht inderdaad met veel uitzichten en sociale contacten langs de IJssel en in de polder.
Hiervoor was de verplichtende groep- en roepsessie inderdaad niet nodig… overbodig..
Eens met Gosse’s hoogtepunt: de indrukwekkende verhalen van Wim Eikelboom en de muzikale vertaling daarvan