De geitenpaadjes waren blijkbaar op. Of hij wilde ze niet meer zoeken. Ik vermoed het laatste. Mark Rutte blies zijn eigen kabinet op. Niet om iets inhoudelijks. Want het breekpunt, nareizen van gezinsleden naar hun gevluchte ouder(s), is qua omvang gering.
Bovendien komen verreweg de meesten uit oorlogsgebied (ja nog steeds) Syrië. Rutte legde een eis op tafel, waarvan hij wist dat die voor coalitiegenoten ChristenUnie en D66 onverteerbaar is. Alle “onderhandelingen” om tot een oplossing te komen gingen niet over de inhoud. Het werd een politiek spel, met in het achterhoofd dat de ene partij (VVD) denkt dat verkiezingen nu voor haar gunstig zijn en dat het voor andere partijen slecht uitkomt. Het gevolg van de val van de regering is, dat er komend jaar weer geen besluiten genomen worden voor problemen, die dringend om een oplossing vragen. Ik hoef ze niet op te sommen. Tegelijkertijd (stopwoordje van Wopke Hoekstra, luister maar eens goed) denk ik dat het huidige kabinet waarschijnlijk komend jaar ook niet tot besluiten zou zijn gekomen. Dit is immers het kabinet van ‘Belangrijke beslissingen stellen we uit.’
Ik zie nu al op tegen de verkiezingscampagne. Het zal nauwelijks over de inhoud gaan. Over de poppetjes, jij-bakken (de een maakt een verwijt, de ander gaat daar niet op in, maar formuleert een verwijt terug; ze hebben het niet over de inhoud.) Er komt een eindeloze formatie. Interessant voor het journaille. Niet voor ons burgers. Uiteindelijk zal er wel iets uitkomen. En dan moeten Pietje en Grietje beloond voor hun inzet en worden minister. Gezien het geklungel van de laatste jaren, lijkt het me goed om een zakenkabinet te proberen. Dat is een regering, waarbij je zoekt naar mensen met inhoudelijke ervaring en kijkt niet naar de politieke kleur. Ze worden minister op hun eigen terrein. Zij komen met oplossingen voor de problemen en dan kan de Tweede Kamer daarover debatteren en stemmen. Het land wacht al jaren op oplossingen. Niet op spelletjes. Niet op geneuzel over procedures die de zaak alleen maar ingewikkelder maken.
Over nodeloos ingewikkelde procedure gesproken. Ik sta, samen met mijn vrouw, ingeschreven bij Salland Wonen. Jaren geleden gedaan, voor ‘Je weet maar nooit.’ Nu mijn vrouw in een verzorgingshuis woont, wil ik haar uitschrijven bij Salland Wonen. Ik naar MijnSallandWonen-website.
Uitschrijven kan niet via die weg. Dat moet schriftelijk. Ik stuur een brief. Krijg ik mailtje dat dit zo niet meer kan. Ik moet – en let nu op – eerst de inschrijving van mij en mijn vrouw splitsen. Vervolgens moet ik haar opnieuw inschrijven, een account voor haar aanmaken, wachtwoord bedenken, inschrijfgeld betalen en dan kan ik haar pas uitschrijven. Een vriendelijke dame van Salland Wonen aan de lijn: “Ik heb dit ook niet bedacht.” Niet alles was vroeger beter. Maar toch. Vroeger zou je even langs het kantoor van de gemeentelijke woningbouwvereniging lopen en vragen de naam van m’n vrouw even door te strepen. Overigens is de uitschrijving succesvol afgerond. De betaling van het inschrijfgeld is wel mislukt, meldt de bank. Ik geloof dat ik geen geitenpaadje ga zoeken om dat probleem op te lossen.
