Andersom had het heel anders kunnen uitpakken. Was ik misschien wel aangeklaagd. Ben op de fiets naar Deventer. Ik sta in de stalling achter de HEMA. Die is vol. Ik zie een vrouw de ketting van haar fiets afhalen. “Ga je zo weg?” vraag ik. “Ja.” “Mooi, dan schuif ik hem erin.” “De fiets bedoel je?” zegt ze met een olijk gezicht tegen mij. Tja. We lachen beiden.
En stel je even voor, nu andersom. Ik maak een opmerking in deze categorie. In het openbaar. En ze lacht er niet om. Integendeel, ik krijg de wind van voren. Hoe durf ik. En voordat ik het weet heb ik een officiële aanklacht aan de broek hangen.
De avond daarvoor. In tv-programma Carrie op Vrijdag. Presentatrice Carrie ten Napel interviewt enkele mannen van rond de 60 jaar. Zij maken een podcast over de penopauze. Er valt ook het woord erectieproblemen. Of dat aan de orde is bij de heren. Daarover willen ze niets zeggen. Waarom dan een podcast, zou ik zeggen.
Daarna een interview met biljarter Dick Jaspers, 60 jaar. Vraagje n.a.v. het voorgaande gesprek. Carrie: “Heb jij daar last van?”. “Neuu”, antwoordt Jaspers. Carrie: “Jij stoot dus nog lekker.”
Is dit nou emancipatie? Het gelijkheidsbeginsel? Misschien zijn het best aardige grappen. Maar…. Alleen toegestaan één kant op, vanuit één sekse? Dubbele gedachten.
Dubbele gevoelens, maar dan echt heel anders, had ik deze week ook bij een herinneravond in zorgcentrum Weijtendaal in Wijhe. Een avond om alle, afgelopen jaar, overleden bewoners te eren. Een zaal vol nabestaanden, verzorgenden en vrijwilligers.
Met mooie gedichten, muziek, een roos voor iedere overledene. Het is zo’n moment, waarbij mijn hart een stroom verdriet èn een stroom blijdschap voelt. Verdriet om wat voorbij is. Blijdschap om wat er was. Met die mix kom ik ook thuis. Terwijl het verdriet niet weg is, wint de blijdschap. Om wat er was. Om wat er is.
En dubbele gevoelens komen nóg een keer voorbij! Op zondagmiddag tijdens een benefietconcert in de dorpskerk van Olst. Geldinzameling voor ambulance en medische apparatuur voor Oekraïne. Het is genieten van geweldige muziek. Orgel en accordeon denderen het Adagio van Albinoni indrukwekkend de kerk in.
Een bijzondere solozang. Bandoneon en andere muziekinstrumenten spelen mooie stukken. Een prachtig koor met liederen over licht en duister; een lofzang en een gezongen smeekbede bezorgen me kippenvel; door de stampvolle kerk wordt meegeklapt bij een strijdlied. Aan het eind het Oekraïens volkslied. Een heerlijke muziekmiddag. Voor een treurig doel. Zo triest. Iets doen voor een volk dat is aangevallen, opgejaagd; een volk dat wordt verwond en gedood. Een mooie middag hier; dood en verderf daar. Dubbel allemaal.
Uw gift is nog welkom: NL91 RABO 0189 0649 00 van St Music for Ukraine
Thuisgekomen overheerst het nagenieten. Vanuit mijn luxe, veilige positie stort ik een bedrag. Zelfs dat geeft dubbele gevoelens. Is dat hulp? Zij vechten niet alleen voor zichzelf. Ze vechten ook voor ons. Koop ik schuldgevoel af met geld? Het voelt zo dubbel.
Misschien het beste om mijn en uw voorgenomen gift nu maar te verdubbelen.