Wat deed ik vroeger de hele dag eigenlijk. Met vroeger bedoel ik: vóór het computertijdperk. Wat voerde ik zoal uit op mijn werk. Ik werkte in Havelte op Volkshogeschool Overcinge. Daar kwamen groepen een weekend of een week, waarin training en vorming centraal stonden.
Door Gosse Jongstra
Toen persoonlijker communicatie
Communicatie vooraf met de cursisten ging via brieven. Getikt op een schrijfmachine. Bij het secretariaat hing in een rek een grote reeks moedervellen. Daarop stond het cursusmateriaal. Voor degenen geboren na 1970: in een moedervel is een tekst gestanst met een typemachine. Het moedervel leg je op een stencilmachine. Een stencilmachine is een apparaat dat inkt door de gestanste letters drukt. Het moedervel zit op een rol. Die draai je rond en de zwarte letters verschijnen op een wit A4. Een soort handmatige kopieermachine dus. De moedervellen kon je enkele keren hergebruiken. Dus zo nu en dan zat ik voor mijn werk achter de schrijfmachine, schreef met een pen wat ideeën voor de trainingen op papier. Als ik even met een collega wilde sparren dan ging ik naar haar toe. En verder? Ik weet het niet meer.
Vanaf jaren 90 gedaan met echt contact
Heel apart dat ik later, vanaf de jaren ’90, als ik geen training had of lesgaf, vrijwel continue achter de computer zat. Als ik een vraag had voor een collega, dan stuurde ik haar een mailtje. Het computerscherm is nu niet meer weg te denken uit werk en leven. Afgelopen coronajaar al helemaal niet. Ik weet dat thuiswerkers er verschillend over denken. Maar wat ben ik blij dat ik niet meer werk en niet heb hoeven meedoen aan eindeloos veel zoom– teams- skype– of weetikveel- sessies.
Online met de gemeente sparren
Ik moest daaraan denken toen ik meedeed aan de online-bijeenkomsten, georganiseerd door de gemeenteraad van Olst-Wijhe. Onderwerp: de bezuinigingen. De opzet vind ik goed. De gemeente had een lijst gemaakt met mogelijke bezuinigingen, hoeveel dat zou opleveren en wat de consequenties daarvan zouden zijn. In een peiling werd gevraagd: over welke bezuinigingen maak je je zorgen. De uitkomst daarvan was de basis voor deze online-bijeenkomsten. Het groepje, waarin ik zat was van: Hoe kan de gemeente de inkomsten verhogen. Er waren genoeg ideeën. Maar het gesprek daarover ging wat mij betreft wat moeizamer. Omdat spontaan reageren niet kan, je moet wachten tot je het woord krijgt. Soms is het punt waarop ik wil reageren alweer even geleden besproken. Het voelt dan als mosterd na de maaltijd. Eind juni en begin juli worden de uiteindelijke bezuinigingsvoorstellen in de gemeenteraad besproken. 2,5 miljoen moet er bezuinigd worden. Voor een belangrijk deel omdat de jeugdzorg veel geld opslokt en het Rijk onvoldoende vergoedt. In 2015 kieperde het Rijk de jeugdzorg op het bordje van de gemeente met de woorden: dat kunnen jullie veel beter en jullie kunnen met (veel) minder geld hetzelfde doen. En de vraag naar jeugdzorg nam ook nog eens extra toe. Dus: financiële tekorten. Maar…. er gloort ook nieuw licht aan de horizon. Door een uitspraak van een arbitragecommissie lijkt het erop dat het Rijk jaarlijks 1,7 miljard euro extra moet geven aan de gemeenten voor de jeugdzorg.
Hopelijk is het vóór de besluitvorming in de gemeenteraad duidelijk of het kabinet dat ook daadwerkelijk gaat doen. Scheelt voor onze gemeente toch gauw 1,7 miljoen. Niet voor computers, maar voor menskracht. Want jeugdzorg is mensenwerk!
