We zijn op weg naar vrienden op de Veluwe. Ze hebben een zeer uitgebreide lunch gemaakt. We verheugen ons. We zijn net de pont overgestoken. De telefoon. M. aan de lijn. P. heeft zelftest gedaan en is positief. Tijdens ons telefoongesprek doet hij voor de zekerheid nog een test. Ook positief. We maken rechtsomkeert. Teleurgesteld, zeker. Maar terugrijdend naar huis opent zich ineens ook een hele dag die blanco voor ons ligt. Niets ligt vast. We kunnen doen waar we zin in hebben. Eindelijk dat boek eens uitlezen, of nu toch maar eens de verhalen over mijn jeugd in Balk corrigeren en naar uitgevers sturen.
Ik vond het vroeger onbegrijpelijk als mensen die met pensioen/ VUT gingen (toen vaak al rond hun 60e jaar), al na een paar weken zeiden: “Ik begrijp niet hoe ik er voorheen ook nog bij kon werken.” Ze doen zoveel dingen die tijd vragen, dat ze zelfs tijd te kort ervaren. Ik kon me niet voorstellen dat mij dat zou overkomen. Nu ik al een tijdje pensionado ben, gebeurt me toch hetzelfde. Er zijn best veel plannen en klusjes die lang op het lijstje blijven staan. Dat is op zich niet erg, want er is niemand die zegt dat er een deadline is. Nou ja, voor deze column wel natuurlijk. Wat is er dan nog meer anders? Ik heb een ander ritme gekregen. Rustiger vooral. De tijd nemen. Samen ontbijten, krantje lezen, de beesten voeren en de hond uitlaten. Dan kopje koffie. Even mail checken. En, afhankelijk van het weer, kijken of er een tuinklusje is. Verder twee ochtenden per week tennissen. Lunchen, boodschapje, kletspraatje, wandeling met mijn vrouw. Verder lezen in het boek? Ach niet de moeite, want over half uurtje begint al 6 uur-journaal. Dan kan ik net die kruiswoordpuzzel oplossen. Puzzelen is immers goede gymnastiek voor de hersenen. Koken, een telefoontje, lezen of soms een tv-programma bekijken. De avondwandeling met hond, kletspraatjes op straat, glaasje wijn en dan de wekker zetten op half acht. Tussendoor wordt de rest gepland: bezoekjes van/aan vrienden en familie, vrijwilligerswerk, korte en langdurige uitstapjes met mijn vrouw. Wat minder gebeurt dan ik ooit had gehoopt is spontaan bezoekjes afleggen of ontvangen. Te veel “moet” dit tevoren gepland. Is dat niet een mooi voornemen? Gewoon bij iemand langsgaan. Komt ‘t uit? Leuk, kom binnen. Past het niet? Volgende keer beter. En voel je niet afgewezen.
Als ik dit zo teruglees, dan ziet mijn leven er behoorlijk saai uit. Zo ervaar ik het helemaal niet. Omdat ik veel plezier beleef aan de dingen die ik doe. Wat zou dat zeggen over de dingen die op mijn lijstje staan?
Onze vrienden op de Veluwe hebben een deel van de lunch na hun telefoontje zelf opgegeten. Van elke gang (5!) kregen we een foto toegestuurd. Prachtig, kleurig en kunnen zo in een tijdschrift. Het water liep me in de mond. De rest van het eten wacht in de diepvries op ons. Daartoe hebben we met hen toch maar even een afspraak gemaakt.
Eerlijk gezegd liever gepland warm eten, dan ongepland in bevroren voedsel happen.
Bericht voor Gosse Jongstra