“Geen kilometers meer van de regiotaxi 🙁 “, plaatste Sanne Dasselaar op haar Facebook. Sanne zit in een aangepaste rolstoel, dus als ze iets verder weg wil dan ze met de rolstoel aankan, is ze afhankelijk van aangepast vervoer. Onbetaalbaar zonder subsidie. Als ze de kilometers op heeft is ze dus feitelijk aangewezen op een kluizenaarsbestaan.
Door Marian Kodden
Op onze opiniesite schrijft Mia Nijland geregeld over gelijkheid waar het nog wel eens aan ontbreekt en ook op Trouw las ik een artikel dat Nederland een onvoldoende krijgt als het gaat over de positie van mensen met een minderheid.
Tijd om eens te gaan praten met Sanne Dasselaar. Als jonge vrouw met een fysieke beperking heeft zij via de wet Maatschappelijke Ondersteuning (WMO) recht op vervoer met de regiotaxi. De bus nemen is geen optie. Want haar geavanceerde rolstoel kan niet vastgezet worden met veiligheidsriemen. De trein lukt ook niet. Want Keolis heeft dan wel prachtige uitschuifplateaus bij de deuren, echter er is een hoogteverschil van tien centimeter met het perron. Blijft dus de taxi over.
Ieder jaar krijgt Sanne – net als anderen in een vergelijkbare situatie – een limiet aan kilometers die je mag gebruiken. Binnen een straal van 25 kilometer is dat 1500 kilometer voor de regiotaxi. Voor verder weg is er een ander systeem, Valys geheten, waar Sanne wel mee uit komt, ook omdat verder weg reizen meestal een te vermijden keus is.
Voor dichterbij ligt dat anders. De kilometers binnen een straal van 25 kilometer zijn een probleem. Als die op zijn, betaalt Sanne voor iedere kilometer het volle tarief. “Dan moet ik 25 euro betalen om bij de sport te komen. En nog eens 25 euro om daarna weer thuis te komen… Dat is dus 50 euro per week extra! De kerstborrel sla ik maar over, tenzij iemand mij reiskosten betaalt. Dit is lief aangeboden maar vind Sanne te duur. En als het slecht weer kan ik voor mijn gezondheid ook niet een rondje in de buurt maken. Ik moet me dan ook afmelden voor het werk. Je sociale leven ligt zo goed als stil, alleen omdat je niet uitkomt met de kilometers. Het volle pond is gewoonweg niet te betalen is.”
Vanaf haar eerste post op Facebook tot nu is er al wel een positieve wending in het verhaal van Sanne gekomen. De gemeente Raalte heeft besloten haar extra kilometers te geven om eens per week bij de sport te komen. “Joehoe” is Sanne’s reactie op Facebook. Maar als we haar er over spreken is er ook een kanttekening: die kilometers zijn voor de situatie zoals die nu is en alleen voor de sport. Volgend jaar wil Sanne naast trainen ook competitie spelen. Ze weet nu al dat ze 300 kilometer vergoeding tekort komt. En die kilometers zijn dus alleen voor de sport. Ik kom er nog steeds niet mee op de kerstborrel!
We gaan dit verhaal ook voorleggen aan de fractievoorzitters van de politieke partijen. Kijken of die vinden dat er een royalere regeling voor Sanne en co moet komen.
