Wanneer we aan Willie denken zien we lentetulpen bloeien, een perfect gemaaid zomergazon, kleurige herfstbladeren of een winterse sneeuwblazer. Dat waren enkele van de grootste genoegens in zijn lang en gelukkig leven. En wat voor leven!
Geboren in Raalte (NL), was Willie het jongste kind van Gerardus en Willemina Westenenk- Reimert. Hij diende na de tweede wereldoorlog in het Nederlandse leger in de Prinses Irene Brigade en was gestationeerd in Indonesië en Nieuw Guinea, een indrukwekkende tijd, die hem een bredere blik op de wereld verschafte.
Toen Willie’s dienstijd erop zat kreeg hij een baan aangeboden als hovenier en terreinbeheerder bij de St. F. X Universiteit in Antigonish, Nova Scotia, waar zijn broer John met zijn vrouw Wilhelmina al dichtbij woonden. Hij nam deze baan aan en emigreerde naar Nova Scotia, Canada. In 1959 trouwde hij met Lillian MacLeod, die in de keuken van Mount St. Bernard werkte.
Willie werkte veertig jaar lang met veel plezier voor de St. F.X. Universiteit en de enorme variëteit aan schaduwrijke bomen op de campus zijn grotendeels aan Willie’s inspanningen te danken.
Nadat hij gepensioneerd was, wandelde hij graag en hielp graag anderen. Hij kreeg alles voor elkaar: ‘Waar Willie is, is een weg!’ Hij was een actief en gewaardeerd lid van de St. Ninian’s kathedraal, waar hij van alles deed, zoals toegangsbewijzen verkopen, groen planten of groenten kweken voor de voedselbank. Altijd met een grote glimlach, omdat hij wist dat hij zo de wereld voor de mensen wat beter maakte.
Zijn stralende glimlach, soms een beetje ondeugend, was altijd te zien wanneer hij buiten was in het dorp en de buitengebieden. Zij favoriete plekjes in de Dorpsstraat waren 5-$1, MacKinnons en Myers Tea Room. Hij genoot daar van zijn vaak bijzondere vriendschappen, die hij net zo zorgvuldig onderhield als een tuin, zijn eigen of die van jou….
Willie (met ‘ie’) was geliefd bij zijn grote familie, zijn buren en ontelbare vrienden over de hele wereld. Zijn omgeving was zijn ‘behang’ waarbij hij gelukkig was. Niemand noemde hem vader, maar Willie beschouwde zijn talloze neven en nichten als zijn eigen kinderen, waarmee hij nauw contact onderhield. Bij zijn schoonfamilie was hij ‘uncle Willie’ en bij de Westenenks ‘oom Willie.’ Hij was altijd heel belangrijk in ons leven. We zullen onze oom-uit-één-stuk vreselijk missen. Het geeft ons troost te weten dat Willie nu daarboven weer verenigd is met zijn Lilian, ouders, familie en vrienden.
De familie dankt in het bijzonder Dr. McKenna, the Victorian Order of Nurses, Dr. Rice en haar team en de palliatieve zorg in het St. Martha’s Regional Hospital, die hem tot het laatst met grote liefde verzorgden.
Speciale dank ook aan zijn vrienden in de Antigonish Manor.
De uitvaart van Willie vindt vandaag 7 mei plaats.
Online condoleren: www.clcurry.com
“Old gardeners never die, they just weeeeed away!”
