Door Femke Wijma
Een zondagochtend in november: na een bakje yoghurt met fruit stap ik om 8.45 op mijn fiets richting de brug over het Overijssels Kanaal. Hier ontmoet ik de eerste Walrus om samen ongeveer 2 kilometer langs datzelfde Kanaal te wandelen. Al kletsend stappen we behoorlijk door want de bedoeling is dat we het lekker warm krijgen.
Halverwege tussen de Spekhoekbrug en de Veldkampbrug bij Heeten hebben we in een prachtig stukje natuur onze Walrussen stek. Een picknicktafel in het gras en twee trappetjes het (koude) water in.
Door het wandelen ben ik al lekker warm, maar om het inwendige kacheltje nog wat extra op te stoken, huppel, spring en druk ik me nog een paar x op bij de picknicktafel.
Ondertussen verzamelen zich nog zo’n 20 walrussen op het idyllische plekje bij het Kanaal.
Het uitkleden bij 6 graden vind ik elke keer weer een dingetje en ik zal ook zeker niet ontkennen dat het te water gaan elke keer een behoorlijk ‘ding’ blijft. Maar omdat ik niet alleen ben (moet je ook zeker niet doen!) voel ik wel wat druk met al die walrussen die er zijn, om snel het water in te gaan.
Het heet winterzwemmen, maar als het water echt koud is, worden er geen afstanden gezwommen. Als je denkt dat het water lekker wordt, ben je er echt te lang in geweest. Ik zwem dus een meter of 10 heen en weer en de watertemperatuur deze ochtend is 5 graden. Grappig: als ik in het water lig, komt aan de overkant een wandelclub langs die stilhoudt om te kijken wat er toch gebeurt. Er worden zelfs foto’s gemaakt…
Als ik uit het water kom, voel ik zo’n enorme kick. Met een lekker zonnetje sta ik zeker een paar minuten blij te zijn in mijn bikini. Die kick als je het water uitkomt duurt de hele dag!
Dan is het ook heerlijk om je weer aan te kleden en koffie of thee te drinken die we bij toerbeurt meenemen. Deze ochtend spring ik nog een beetje op een neer zodat mijn voeten weer lekker warm zijn. Wat zo geweldig is: die kick als je het water uitkomt duurt de hele dag! Ik kan me ondertussen geen fijnere start van de zondagochtend voorstellen.
Ik moet zeggen dat het zelfs verslavend werkt dit dippen in het koude water.
Had je mij anderhalf jaar geleden gevraagd of ik in november vrijwillig zou gaan winterzwemmen in het Kanaal, dan had ik je voor gek verklaard. Nee, zwemmen was niet mijn ding (mijn haar zou toch eens nat kunnen worden), ik hield niet van kou (ik zat het liefst óp de verwarming) en ik was al zeker niet van het fietsen.
Maar het fenomeen ‘koude training’ triggerde mij wel. Ik kon me voorstellen dat kou heel gezond voor je is. Ik wilde mezelf uitdagen om me bloot te stellen aan kou. Daar moet je niet zonder enige voorbereiding in november mee gaan beginnen. Vorig jaar, eind september, ben ik gestart met het zwemmen in het Kanaal, nadat ik al een paar maanden mezelf uitgedaagd had met koud nadouchen.
Ik geef toe dat ik de eerste keer ontzettend zenuwachtig was, en ik echt een stok achter de deur nodig had om met iemand af te spreken om er samen heen te fietsen. Anders was ik denk ik in mijn warme bed blijven liggen.
Meteen de eerste keer ervaarde ik die enorme kick. Het is een lichte verslaving geworden. Ik dip nu minstens twee keer per week. Daar teer ik dan de hele dag op. Het zorgt ook nog eens een keer voor het verbranden van bruin vet. Dat is toch ook mooi meegenomen?
