Een paar stoffige hoge krukken vol krassen op de vloer.
Twee plastic tassen met boodschappen slordig tegen de muur gelegd.
Een gezette man met blauwe pet zit achter een grote pul bier in een cafe in de badplaats El Cotillo.
Tegenover hem zit een eveneens niet magere man.
Zij praten Duits.
Toeristen, net als wij?
Later, als de man zonder krukken naar een winkel gaat, vertelt de man met pet dat ze al jaren bevriend zijn. De ander is een Amerikaan. Hijzelf komt uit de buurt van Köln in Duitsland.
Ja, Duitsland, dat kennen wij wel.
Hij kent Limburg ook: Sittard, Valkenburg, Maastricht, Heerlen. Overal is hij geweest.
Ook Roermond kent hij, waar wij, mijn geliefde en ik, dichtbij gewoond hebben. Ja, daar tegenover, iets meer naar het noorden, aan de andere kant van de Maas, daar ligt toch het klooster van Steyl? Met die dingen uit Afrika?
Ja, dat kennen wij ook. Ik ben daar op een schoolreisje naar toe geweest.
Zou deze man daar op school of in het klooster gezeten hebben?
Nee, hij had in Afrika in het vreemdelingenlegioen gediend. Gevochten in Algiers.
Daar was hij zijn rechterbeen kwijtgeraakt.
En nu… nu woont hij al dertig jaar hier in El Cotillo.
Prima volk hier.
Maar een elektrische rolstoel heeft hij uiteindelijk toch zelf moeten betalen. Vierduizend euro!
Geen werk? Geen vrouw? Hoe woont hij?
Je moet niet te veel tegelijk vragen!
En werken kan ik toch niet! Ik heb maar één been.
Het been werd steeds meer weg-geamputeerd. En de wond gaat maar niet dicht.
Ik heb suiker.
Ja, ja, zegt de man met een zure lach: suiker, zwaarlijvigheid en bier…
En ook een beetje gelukkig? probeer ik.
Het macho-gezicht betrekt. Een verdrietige blik komt in de ogen.
Dan fleurt zijn gelaat weer op. Net zoals de zon en de wolken de flanken van de bergen rond het stadje van kleur doen veranderen.
Ja, soms ook een beetje gelukkig, beaamt hij.
Zijn gedachten dwalen af naar de tijd in het ziekenhuis. Daar werd hij verliefd op een verpleegster. Zij was al wat ouder dan hijzelf. Ze hadden een paar fijne jaren gehad. Meer dan dertig jaar geleden. Blij was hij geweest met hun zoon.
Maar nadat zij met de jongen vertrokken was naar Marokko had hij hen niet meer gezien.
En ook niets meer van gehoord.
Hier zijn de mensen gelukkiger.
En de enige warmte waar hij nu hiervan geniet is de warmte van de zon in El Cotillo.
Hij dankte voor ons gesprek.
Warmhartig.
