Onze geschiedenis begon twee verschillende paden te bewandelen en twee verschillende verhalen te vertellen voor verschillende tijden en plaatsen, mijn dochter. Mijn gedachten werden gevangen genomen toen ik mijn driejarige dochter naar de kinderopvang bracht op deze winterse dag.
Zodra ze arriveerde, renden de kinderen naar haar toe om Shaam te begroeten, sommigen riepen haar naam. Onder de mooie onschuldige gezichten waren twee meisjes het meest opgewonden over Shaam’ aankomst. Ze renden om haar te begroeten met lachen en aanrakingen. Ik keek naar hen met mijn ogen toen ze een gesprek begonnen in hun eigen taal die we, volwassenen, niet begrijpen sinds we het zijn vergeten sinds we de kindertijd zijn ontgroeid.
Mijn afleiding werd alleen onderbroken door de stem van de lerares die zei: “Deze drie vrienden in de groep, ze zijn zeer harmonieus!”
Mijn dochter Shaam van Syrische afkomst, een mooi meisje van Iraanse afkomst, en de derde, het mooie blonde meisje, was Nederlands! Nederland brengt hen samen, en hoewel ze verschillen in afkomst, ontmoeten ze elkaar in een belangrijk detail: hun Nederlandse nationaliteit! En ze wonen in Nederland! Drie verschillende talen beginnend met Arabisch, gaande via Perzisch en eindigend met de Nederlandse taal, een mix van Damast brokaat die al onze fouten als volwassenen bedekt.
Drie jonge meisjes van dezelfde leeftijd zullen samen hun leven beginnen, in dezelfde kinderopvang, en ze zullen hun weg banen in dit leven. Volgens mijn geheugen hebben vriendschappen die ontstaan in de kleuterschool en de basisschool altijd iets bijzonders. En hoe oud we ook worden, deze mensen hebben altijd een plek in ons hart, zelfs als ze geen deel uitmaken van onze vrienden als het leven ons uit elkaar drijft. Ik zag een dramatische afbeelding voor me, als een tv-serie, waarin de drie meisjes geleidelijk opgroeien. De kenmerken zullen veranderen, kennis van het leven zal toenemen, en ze zullen van school naar school gaan, misschien zelfs naar de universiteit. Misschien stelde ik me een prachtig beeld voor van de drie meisjes die op een bank zitten in het universiteitspark.
Kinderachtige vriendschap draagt geen eigenbelang of doel met zich mee; het is puur onschuldig en liefdevol.
Ik dacht aan deze drievoudige relatie en de zeer homogene en harmonieuze mix die voor me lag, ondanks de verschillende achtergronden! Ik verlangde naar de rust van herinneren dat het mijn lichaam in de kindertijd bewoonde tientallen jaren geleden. Het was puur, fris, niet aangeraakt door menselijke handen, niet bevuild door de stof van de dagen, en niet beperkt door enige wet, of goddelijk voorschrift.
Het denken aan het verleden leidde me tot een vreemde en vraag: is het verleden werkelijk aanwezig in het leven van deze kinderen?! en bedoel ik het verleden als grammaticaal werkwoord!! Voltooid verleden tijd, Op dit moment geloof ik niet dat het belangrijk is, aangezien het geheugenreservoir leeg is wat betreft het verleden. Aan de andere kant staat de toekomst wijd open voor hen.
Het doet me terugdenken aan het verleden en herinneringen. Dit is wat me raakte in deze situatie terwijl ik liep en mijn geschiedenis voor me uit liep. De eerste keer dat ik mijn eerste tand verloor en het naar de zon gooide, waar was ik toen… de eerste woorden van de taal en de eerste liedjes van school. En ik zie voor mijn ogen hoe mijn leven zich herhaalt voor mijn ogen met mijn dochter, zij het in een andere vorm, misschien zelfs helemaal anders.
Niets beïnvloedt de toekomst van een persoon zoveel als de gebeurtenissen uit de kindertijd en de psychologische ervaringen van kinderen.
Mijn dochter zal haar leven opbouwen op basis van deze gebeurtenissen en vriendschappen. Het is waar dat onze kinderen onze voortzetting zijn, en dit gebeurt hoe dan ook, zelfs als de plaatsen en het land dat hun zaad omvat veranderen, dat zal groeien. Misschien moeten we soms als kinderen denken, Wees weer een kind; Want alleen als je jong bent, kun je je spontaniteit terugkrijgen en weer deel gaan uitmaken van de stroom van de natuur.
Het is het gedeelde geheugen of de gemeenschappelijke herinnering dat de drie meisjes bij elkaar brengt en hen nu bij elkaar houdt. Het is wat mensen verenigt, zelfs binnen het concept van het vaderland. Het vaderland is een gemeenschappelijke deler in de kindertijd en in het leven. Het vaderland is wat de kinderen maken en is geen grens op de kaart! Misschien hebben deze drie bloemen hun eigen thuis, en binnen hun visie en binnen een toekomst die niemand kent te midden van deze snelle veranderingen in alles!
Al deze gedachten stroomden door mijn hoofd vanuit een klein ochtendtafereel. Het geheim van continuïteit en succes is om de geest van de kindertijd mee te nemen naar de ouderdom, wat betekent dat je nooit je enthousiasme verliest. Dit is een ochtendadvies dat de drie bloemen me in hun eigen taal hebben gegeven, en ik begreep het zoals ik wilde! Aan de andere kant wil ik tegen deze drie bloemen zeggen dat dit kleine bericht een herinnering voor jullie is, misschien komen jullie ooit terug naar het tussen de bladzijden die het verleden in jullie boeken heeft verspreid…
als jullie een verleden hebben.
Prachtig Hasan!
En zo waar!
De fijnste mensen om mee om te gaan zijn degenen die het kind in zich nooit verloren hebben en ook als volwassenen openstaan voor nieuwe dingen, mensen en culturen.
Zonder ook maar één enkel vooroordeel!