Diss’n van Roerink, 67 jaar liep ruim 40 jaar mee in de bouwwereld. Als tegelzetter. Dat leverde bijzondere, bizarre, smerige en grappige momenten op die hij graag met ons wil delen. “Ze zitten nu nog in mijn geheugen.”
Zoals uit eerdere afleveringen gezegd (klik op mijn naam hierboven en lees ze allemaal) waren we regelmatig bij slachthuis Jansen in Deventer aan het werk. Het kwam daar nog wel eens voor dat er een stier los brak. Een timmerman van het bouwbedrijf was al dagen bezig met het stellen van profielen voor een nieuw te bouwen slachtbaan. Toen alles bijna klaar stond om te metselen was daar opeens… de bolle, de stier.
Hij was los gebroken en kwam dichtbij in een hoek waar we aan het tegelen waren. De stier keek onze kant op, nam nog een paar passen richting ons, maar draaide zich uiteindelijk om. Ons hart ging sneller kloppen, onze ademhaling werd oppervlakkig. En we moesten donders zweten. We hadden het nog net niet in de broek gedaan. Met een ruk vernielde de stier al het stelwerk en profielen, maar hij bleef van ons af. Toen de stier was gevangen kon de timmerman opnieuw beginnen.
Carnivoordieet
Het was altijd een feest om naar vleesfabriek Meesters in Wijhe te gaan. Altijd gezellig om daar te werken. We kenden daar vele mensen. Een slager die we goed kenden zei op een donderdag dat we op de vrijdag geen brood mee hoefden te nemen en de hele dag allerlei vleessoorten konden eten. Net zoveel, zei een collega van hem, dat jullie er misselijk van naar huis gaan.
We bedachten dat we af en toe een stukje vlees zouden proeven, maar dat we tegelijk de rest weg zouden smokkelen in de broodtas. Zo gezegd zo gedaan. De hele dag kwam hij met allerlei soorten vlees en wij deden net of we alles opaten, maar in werkelijkheid stopten we het grootste gedeelte in de broodtas. De slager in kwestie snapte ‘s middags niet goed waarom we nog steeds zo goed te passe waren. We hadden wel voor twee weken vlees in de tas voor thuis bij het avondeten. En dat is ook wel lekker eten.
Wij waren niet de enigen die op die manier vlees mee naar huis namen trouwens. De mensen van het kantoor gingen zelfs met hun tekenaarskoker naar huis, alsof het leek dat ze hun werk meenamen naar huis maar in werkelijk zat er vlees in. Ze namen letterlijk en figuurlijk hun werk mee naar huis…
Worst
Ook moesten er in een gedeelte van dezelfde fabriek nieuwe tegelvloeren gelegd worden. We werkten daar met ons drieën. En overal waar we kwamen, op ieder afdeling lag wel worst. Behalve in de wc, alhoewel…) We besloten daarom om maar geen brood meer mee te nemen. We liepen gewoon drie maal daags een rondje door de afdelingen om zo onze magen te vullen met heerlijke worst. Gelukkig was de klus na twee weken af. Want we konden tegen die tijd geen worst meer zien. Mijn oudere collega: “En noe mee’n ik nog wè dei’j zeij’n de’j zo gek van woss waa’n!”
Gehakt met een smaakkie
Ooit was Olba Olst ook een vleesverwerkende fabriek. We moesten daar achter een grote bak die gehakt mixte een wand betegelen. Die bak had een cirkel van 1,5 meter en was twee meter hoog. Toen we ruim twee meter hoog waren met het tegelwerk moest er een steiger boven gebouwd worden. We zochten iets wat we op die bak konden leggen zodat er geen specie in zou vallen. “Niet nodig,” zei de chef van dit bedrijf, “dat kleine beetje specie wat daar in valt, vind en proef je nooit weer terug”. Ooit een gehaktbal gegeten die niet zo fijn kauwde of één met een hard stukje erin? Dan weet je nu waar dat van komt.
Vlees met een luchtje
In de vleesfabriek hadden ze (die hebben ze misschien nu nog wel) van die takels die men gebruikte om de bakken met vlees op te takelen. Daar kon je ook mooi een kruiwagen specie aan hangen zodat we de specie handig op het steiger kregen. Een collega ging eraan hangen en we takelde hem naar boven. Dat ging altijd heel mooi. Tot die ene keer dat we expres de takel stil zetten vlak voor hij bij de steiger was. Hij kon met z’n korte beentjes net de steiger niet bereiken. Al trappelend om er toch bij te komen kwam er lucht vrij. Prrrttt….ppprrrttttttt….pppprrrrrrttttttttttttt. Scheten dus. En toch, toch ben ik nog steeds geen vegetariër.
