Diss’n van Roerink (bijna 67 jaar) werkte ruim veertig jaar in bouw. Als tegelzetter. “Dat leverde bijzondere, bizarre, smerige en grappige momenten op. Die wil ik graag delen. Ze zitten nu nog in mijn geheugen.”
We schrijven 1971, ik was een van de bouwvakkers die het nieuwe postkantoor van Zwolle, rechts naast het station mee hielp neer te zetten. Het was mijn eerste bouw als leerling tegelzetter. Dat is al lang geleden. Het gebouw wordt nu zelfs al weer gesloopt! Zie maar aan de foto’s.
Het gebouw had maar liefs negen verdiepingen. Een dixie, zo’n wc-hokje dat je tegenwoordig overal op bouwterreinen ziet staan, moest nog worden uitgevonden, dus er stond naast het nieuwe bouwwerk een toiletgebouw, speciaal voor de bouwvakkers. Dit was oké als je in de kelder, begane grond of op een van de eerste verdiepingen aan het werk was. Maar zat je op een van de bovenste verdiepingen, dan was het nog een hele toer om meerdere malen per dag voor de kleine boodschap naar beneden te gaan. Voor de grote boodschap deed je dat wel. Maar plassen doe je vaker op een dag.
De aannemer, ik dacht dat dat HBM was, had hierop wat bedacht. Vanaf de tweede verdieping stond er op iedere verdieping achter een muurtje ‘een japanner’ die werd gebruikt voor de kleine boodschap. Een japanner is een soort kruiwagen, een stalen velg op luchtbanden met een 200 literbak, die veel werd gebruikt in de betonbouw.
We wachtten natuurlijk niet tot die helemaal vol was. De japanner werd geregeld geleegd. Aan de voorzijde van de nieuwbouw, aan de wegkant, zat een lift die voor het gebouw langs liep tot op het dak. Die was daar neergezet voor het transport van materiaal, gereedschap en dat soort dingen. In het gebouw zelf zat al een trappenhuis voor de bouwvakkers.
Die ene dag
De japanner moest ook die ene dag vanaf de negende verdieping geleegd worden. Om vanuit de binnenkant bij de lift te komen, moest je nog eerst een helling op van ongeveer één meter hoog. De japanner was half vol, dus er zat al gauw 100 liter urine (laten we het netjes houden) in. Twee opperlieden van het bouwbedrijf drukten hem tegen de helling, op weg naar de lift, maar die ene dag ging het mis en schoot de japanner te ver door… en donderde naar beneden. Gelukkig zonder gewonden. Maar wel drie bouwvakkers en zeven geparkeerde auto’s zaten onder de urine. Die auto’s hadden geen commentaar, maar die drie bouwvakkers voelden zich wel in de zeik gezet!
(lees verder onder de foto)
Geen hoogtevrees
In de zomer van 1972 was het lekker weer. We gingen dan in de pauze boven op het dak zitten van het postkantoor. Hoogtevrees stond toen nog niet in ons woordenboek, want we zaten op het dak met de benen over de rand van het gebouw, zo’n dertig meter boven de begane. Eén collega had echter een ander woordenboek. Die zat midden op het dak. Die durfde thuis nog geen soep te eten uit een diep bord.
Hard gekookt ei
Nu we het toch over collega’s hebben: die ene uit Nijverdal had iedere dag twee hard gekookte eieren bij zich. Dat snapten we wel, want hij was pas getrouwd. Een andere collega kwam van een boerderij waar ze kippen hadden. En dus ook eieren. Die had op een dag twee ongekookte eieren meegenomen en die stiekem verwisseld voor die hard gekookten. Dat kwam die pasgetrouwde collega nog rauw op het dak 😉
Tussen de bedrijven door kwamen we wel eens terecht op een kleinere bouw waar een toiletgebouw niet aan de orde was. Dan moest je je behoefte doen in een hok van een vierkante meter, bekleed met blikken golfplaten, ook als dak. Een van de timmerlieden kreeg de schrik van zijn leven toen hij in dat hokje zijn behoefte ging doen. Zijn collega had vooraf al een ladder tegen de achterkant van het toilethokje gezet, én een emmer met grind in de aanslag. Die klom op dat moment op de ladder en gooide die emmer met grind op het dak van het toilet. Op zo’n blikken golfplaat geeft me dat toch een partij herrie…. De man in het hok schrok zo door het geluid, dat hij met z’n broek aan de enkels naar buiten kwam rennen. Nou ja, rennen…, met je broek op de enkels. Dat valt nog niet mee.
Zo de toon is gezet. De volgende keer neem ik jullie mee naar een ziekenhuis en naar een slachthuis. Dus waart oe mar vaste.
