Diss’n van Roerink, 67 jaar en ruim 40 jaar meegelopen in de bouwwereld. Als tegelzetter. Dat leverde bijzondere, bizarre, smerige en grappige momenten die hij graag met jullie wil delen. “Ze zitten nu nog in mijn geheugen.”
Go an oe wark
We waren in de jaren 70/80 veel aan het werk voor Slachthuis Jansen in Wesepe en Deventer. Als 18-jarige, met net mijn rijbewijs op zak, mocht ik een keer alleen naar slachthuis Jansen in Wesepe. Ik was er al wel eens eerder geweest, maar alleen met met eigen auto, dat voelde als kicken (en het kilometergeld was ook wel welkom). Trots reed ik in mien Renault 4 richting Wesepe en daar aangekomen liep ik meteen met mien gereedschapstasse het slachthuis binnen. Komt Appie Jansen (de eigenaar) naar me toe lopen en vraagt met bulderende stem: “Wat muj hier???”
Ik met ingetogen stem: “Tegelzetten…”
“Noa,” buldert Appie verder, “goa dan an oe wark!”
Hij was dan wel twee koppen kleiner dan ik, maar ik werd toch totaal overrompeld door Appie.
Nachtwerk
Later halverwege de jaren 80 hebben we er ongeveer zes weken in Deventer gewerkt. ’s Nachts! Slachthuis Jansen wou een extra ster om vlees aan Amerika mogen te leveren. Dit betekende onder andere dat het tegelwerk wat op dat moment drie meter hoog was, naar vijf meter, dus op plafond hoogte moest. Rond 5 uur ’s middags waren we meestal aanwezig en dan wachtten we tot de slagers uitgeslacht waren en de schoonmakers schoon gemaakt hadden. Dan drukten wij de prikklok in, bouwden een steiger over de slachtbaan, maakten specie en gingen sloegen aan het tegelzetten. Tegen 01.30 uur moest de steiger weer verwijderd worden en alles schoon gemaakt, zodat de slagers ’s morgens weer konden slachten.
We kregen voor iedere nacht (acht uur werken en een uur schaften) extra geld. En dan werkten we de eerste vier nachten (maandag t/m donderdagnacht) een uur extra, zodat we vrijdagsavond na vier uurtjes uur huiswaarts konden (voor een biertje).
Later bij het afrekenen hadden we dus we zes weken lang vijf nachten = dertig nachten gewerkt. “Nee,” zei Appie, “jullie hebben iedere week maar vier nachten gewerkt, die vrijdag was alleen maar een avond.”
Mooij’n kjal, of niet dan. Wij werken als een ander slaapt. Maar doar lag Appie niet wakker van…
Varkensogen
We zijn nog een week gebleven, maar dan overdag. Want achter de slachtbaan moest ook nog getegeld worden. De varkens hingen aan takels die over de slachtbaan liep en zo wordt het varken door de slagers stukje bij beetje geslacht. De eerste handeling was het verwijderen van de ogen en het duurde niet lang of we werden bekogeld met varkensogen. We stonden klaar met de tegeltroffel om die ogen terug te ketsen. Het leek net een alternatieve tenniswedstrijd. Misschien niet zo’n smakelijk verhaal, en sorry Esther Ouwehand, maar wij hadden dit ook niet verzonnen. Voor de slagers was dit dagelijkse kost.
Het zal nu wel niet meer mogen op deze manier Het was voor ons ook wel erg wennen. Maar ik heb er niks aan over gehouden, ben er ook niet beter door gaan zien. Maar ik heb wel een andere kijk op de slagerswereld gekregen.
Bóll in de keet had
In die slachterij gebeurde het geregeld dat er een koe of een stier los kwam. Dat begrijp ik ook wel. Als ze je de pistool op je voorhoofd zetten, wil je maken dat je wegkomt.
Op een goede dag kwam een los gebroken stier, die nota bene de kogel al gehad had, naar buiten rennen. Hij liep eerst wat in het rond en toen hij het allemaal een beetje in het vizier had, bedacht hij zich niets en vloog met een vaart de keet van de uitvoerder in. Gelukkig was daar op dat moment trouwens niet.
Doordat er maar één deur in de keet zat, draaide hij zich ín de keet om en vloog toen naar buiten, in de handen van de slagers. Toen de uitvoerder poolshoogte ging nemen en de ravage overzag, zei hij in het Twents : “Heb een bóll in mien keet hat. Alles zit onder t blóód.” Hij had een stier in zijn kantoor gehad. Alles zit onder het bloed.
Dat had hij goed gezien. Zelfs de bouwtekening was besmeurd. Hoe toepasselijk: een bouwtekening van een slachthuis dat onder het bloed zit…
Ik ben nog lang niet klaar met de slachterijwereld, dus een volgende keer meer.
