Als je gewend bent te wielrennen dan is een fietsvakantie op de racefiets een lesje in nederigheid. Die fietsvakantie doe je niet om zo snel mogelijk over te zijn. Terwijl je wielrennen niet doet vanwege de mooie omgeving. ’t Is keuzes maken!
Het enige voordeel dat een wielrenner op fietsvakantie heeft, is de opgebouwde conditie. Die kwam op de trip met mien moat langs de Duitse Noordzeekust de eerste vier dagen echter helemaal niet goed van pas. We hadden meer aan flaporen. Want het was windkracht 4 tot 5 mit Rückenwind.
De eerste dag startten we pas om 12 uur, maar we stonden vier uur later honderd kilometer verderop al een zak voorgebakken aardappelen af te bakken. Dag 4 hadden we van 110 naar 90 ingekort in verband met verwachtte regen tegen 15.00 uur. Nou, om 15.00 uur had de 75-jarige host van de bed and breakfast ons haar hele levensverhaal al verteld.
“Ja, nee, wir kuchen in Holland auch Deutsche Fernshenen” zei mien moat, “Bonanza en zo.” Nou, dat was wel heel lang geleden”, vond de host, “toen was Nederland nog Duits grondgebied!” … En ik had me nog zo voorgenomen de oorlog er niet te halen, tenminste niet als er Duitsers in de buurt waren.
En dat is in Duitsland best wel vaak het geval. Maar goed, als ze er zelf over beginnen… “En Derrick naturlicht. Harry hohlen sie mal die wagen!” Ik wist dat die Tappert verkeerd was geweest in de oorlog en dat daarom die serie niet nog eindeloos herhaald wordt.
1-1. Maar ik nam voorsprong met: “waar kan ik me hier straks veilig douchen?”
De mooie route, daar is het om te doen als je fietsvakantiet. Dan is die Noordzeekustroute van harte aanbevolen. Man, man, wat genieten. Daar ga je dus langzaam van fietsen, ook als wielrenner.
Ik had me voorbereid op een tocht met voortdurend de Noordzee in het zicht. Maar dat blijkt anders te zitten, gewoon omdat het fietspad soms aan de andere kant van de zeedijk ligt. Ik was veel van die kilometers nieuwsgierig naar de overkant, naar de zee. Dus iedere keer als het maar even kon, pakten we een weg of trap naar boven op de dijk. Wat mooi die zee. En wat jammer dat we dat de hele tijd niet zagen, knaagde het in mijn achterhoofd.
Maar een dag later was het andersom. Toen zagen we steeds de zee en was ik steeds benieuwd naar de landerijen achter de dijk.
De derde dag kreeg ik pas het gevoel dat beide kanten mooi zijn, dat die nieuwsgierigheid naar de andere kant plaats moest maken voor het genot van wat ik wél zag. Dat drong pas echt goed door toen we een stukje landinwaarts reden, weg van de zee. Aan alles merkte je dat die zee toch in de buurt was. Geulen, sluizen, ruig akkerland, boerderijen die al eeuwen wind stonden te vangen, onverharde en heel rustige wegen, ankers en een zeemannenpop in de voortuin, bewoners waar je het weer van hun gezicht kon scheppen.
Niet de zee in zicht, maar het gevoel van de zee in je lijf: dat maakt het fietsen van de Noordzeeroute zo mooi. Met windkracht 5 in de rug dan toch.
Morgen draait de wind. Dan hebben we hem op kop. Kijken of het dan nog steeds zo mooi is.
