Met vervuilende vliegtuigjes fotografeert de gemeente ieder jaar vanuit de lucht om te zien of jij stiekem een schuurtje hebt bijgebouwd. “Want stel je voor dat ze dat allemaal gaan doen.” Doen ze in de winter, want dan is het blad van de boom.
Ik had een dakje boven de houtopslag gemaakt, dus werd het een schuurtje. En kreeg ik een briefje van de gemeente. Maar de wethouder zei: gewoon een dekzeiltje over dat dak spannen, dan is het weer houtopslag.
Nooit meer een briefje gehad. Boeren lossen dat ook op die manier op: bij gebrek aan hooizolders, rollen ze hun Engels raaigras nu in plastic en laten het charmant in de wei liggen.
De gemeente Wijdemeren leert ons dat je nog voorzichtiger moet zijn wat je de gemeente vertelt, dan we al dachten. Er is voor alles wel een regeltje en voor je het weet moet je iets veranderen, verantwoorden of verwijderen. In Wijdemeren had een bijstandsmoeder de boodschappen van haar moeder gekregen. En dat mag natuurlijk niet. Als je arm bent, moet je arm blijven. Naar de voedselbank zul je, verdomme!
Dus kreeg mevrouw een boete. Dikke 5000 euro. Want dat kan onze overheid geen donder interesseren: als ze geld van je moeten hebben, zijn zij de ergste schuldeiser die je je in ons land kunt voorstellen. Vuillakken. Maar de bijstandsmoeder ging in beroep. Ze won op bijna alle vlakken. Dat van die boodschappen had ze moeten zeggen. Maar de boete werd gehalveerd, alle andere shit die de gemeente over haar uitstortte is van tafel. Zo kreeg mevrouw ook een auto van haar moeder. Een dure BMW, zeggen rechtse media (hebben we nog links media?) dan graag. Het bleek een oud barrel van zestien jaar oud. Maar een bijstandsmoeder rijdt geen auto, stel je voor dat we dat tolereren …
Wijdemeren moet de rechtsgang betalen (5000 euro), immateriële schade die mevrouw leed zijn voor rekening van de gemeente en een jurist leert me dat het slachtoffer ook met zekerheid een civiele procedure tegen de gemeente gaat winnen.
Maar dan hebben we het daarna allemaal wel mooi weer binnen de regeltjes van de papierschuivers vastgelegd. Die papierstapels schuiven altijd een kant op: “Meneertje u krijgt twee weken de tijd te betalen anders krijgt u een boete van 50% tegenover “Wegens vakantie hebben we helaas geen tijd te antwoorden, u moet maar even rustig wachten tot we er naar hebben.”
“Ik ben verdorie meer geld kwijt aan jouw vragen te beantwoorden dan ik verdien aan de schuldhulp die ik jouw kennis verleen,” kreeg ik te horen van zo’n geldbedrijf zonder menselijke waarde. Ik heb van hem daarom niet alle antwoorden gehad, maar ik heb wel geleerd het met hem niet over mijn manier van schuldhulpverlening te hebben. Daar moet een overheid niet achter komen. Het systeem zit zelfs zo in elkaar dat een asielzoeker die een jaar te lang over zijn taalcursus doet, duizenden euro’s moet terugbetalen aan DUO waar je geld leent als student. Die schuld blijft tien jaar staan, mag jij raden of die asielzoeker in die tijd een regulier betaalde baan vindt.
Stel je voor dat iedere asielzoeker een jaar te lang over zijn inburgeren doet.
Ik ben tegen marktwerking, want dan gaat het over geld en voor je het weet maakt dan ook een coöperatie als de Rabobank miljarden winst in het piramidespel dat ons bankwezen feitelijk is omdat steeds meer mensen mee moeten doen om dat gekke verhaal van rente overeind te houden. (Vroeger was rente verboden door de kerk, dus vroegen katholieken en protestanten aan joden dat deel voor hun rekening te nemen, the rest is history…) Maar in overheidsland had een beetje meer marktwerking wel goed geweest. Dat ik gewoon ook eens naar een andere gemeente kan als ik het niet zo goed kan vinden met die van mij.
Maar dat kan niet. Want stel je voor dat iedereen dan naar een andere gemeente gaat.
