Toen ik bij kennissen thuis muizenkeutels van grotere omvang zag liggen, hadden we al snel bedacht dat die uit een groter soort muis moesten komen: een rat. Daar helpt een muizenval niet tegen. Dus heeft mijn kennis een rattenklem gekocht. Zo’n val moet je op scherp zetten met het risico dat ie al dichtklapt bij het plaatsen. Dat wil je niet gebeuren met een rattenval. Kan je maar zo twee vingers kosten. Zo’n klem is voor een mens al gevaarte, moet je je voorstellen hoe dat voor een rat moet lijken….
Toen we de rat te pakken hadden, kon je zien waarom je daar een grote klem voor nodig hebt: man, man, man, wat een beest is dat. Daar moet je behoorlijk wat veerkracht voor achter in zijn nek slaan om hem te doden. De verkoper had er al voor gewaarschuwd: “koop maar deze grootste, want anders gaat de rat er met val en al vandoor. Sta je hier volgende week weer.”
Op Insta zag ik een filmpje hoe je ook ratten kunt vangen. Ze hadden een grote glazen kooi gemaakt met een ingewikkelde soort slurf van gaas er boven. In de kooi, maar ook rondom, was voer gestrooid. Als ratten kwamen de ratten op dat voer af. Toen eentje ontdekt had dat je door die gazen slurf bij nog meer eten kon komen, kwam de rest er als schapen over een dam achteraan. Even later waren alle ratten gevangen. Als ratten in de val.
Een rat in de kruipruimte is bepaald niet aaibaar. Eentje in de natuur al veel meer. Een muis kan je aan het schrikken maken, maar als je zo’n beestje verwacht en je houdt hem een beetje in de gaten, dan wordt ie van zelf aaibaar. Je wil hem niet in huis, maar hem met een klem in de nek slaan is ook al weer zo wat. Dus hebben we thuis een valletje waar de muis intrippelt, de kooi valt achter hem dicht en dan kun je hem levend ergens buiten weer vrij laten.
Moet je hem niet vergeten natuurlijk, dan sterft de muis een nare dood.
Er gaan ook verhalen dat zo’n muis als je hem buiten vrij laat, linearecta terug je huis in rent, want daar was het voedsel. Daarom hebben we er thuis een keer eentje typex op de staart gesmeerd. We hebben daarna nooit meer een muis getroffen met een wit stukje staart, maar onderzoektechnisch is daar nog wel wat op af te dingen.
Dat vond de buurvrouw ook, die ik laatst een keer met haar boodschappentas aan de fiets op een wandelpad in het bos tegenkwam. Nu hebben we hier in Salland twee supermarkten in het bos, maar daar was ze niet naar op weg. Toen ik haar vragend aankeek kwam het hoge woord er uit: ze had een muis gevangen in een kooitje en wilde voorkomen dat ie weer het huis in trippelde: “die zit in de tas, ik laat hem hier in het bos straks los.”
Lief hè? Dat vond de sperwer ook.
