Mijn dochters hebben dit jaar gemeend vaderdag te beginnen met een functioneringsgesprek. Of ik me daar vast op wilde voorbereiden. Ze zijn beiden ver voorbij de wettelijke leeftijd dat ik mijn bevoegd gezag over hen kan doen gelden, maar ik ben van mening dat ik ze evengoed zo af en toe toch van wijze raad moet voorzien.
Door Denne van Knöldert
Dat is goed, zeiden ze, maar dan gaan we dat ook andersom doen: we gaan je beoordelen voortaan, ieder jaar een keer, op vaderdag. En ze kwamen daar vorige week mee tijdens een boottocht op de Friese wateren, waar ze hun vader niet eens meer nodig hadden om de boot door de smalle wateren van Sneek te loodsen. Mijn werk zit er kennelijk op. Wat ook bleek uit de triageplannen. Als de tweede coronagolf er straks aankomt ben ik 60 en gaat dat laatste IC-bed aan mij voorbij.
Nu heb ik een gezonde weerstand tegen functioneringsgesprekken. Ze zijn altijd topdown, ’t is ieder jaar met een andere manager omdat de hele lijn weer vederlicht een positie omhoog is gewaaid om aan een ander bureau papier te schuiven. En ik zit me iedere keer af te vragen hoe in hemelsnaam hún functioneren beoordeeld wordt. Maar waag dat niet te vragen!
En die papierwinkel ook altijd. Dat je doelen voor volgend jaar moet bedenken en uit moet leggen waarom die van vorig jaar niets geworden zijn. Omdat je daar helemaal niet bezig bent natuurlijk, omdat dat ridicule onzin is, omdat je gewoon je werk een beetje goed staat te doen ondanks te grote klassen, ondanks procedureel registratiewerk, ondanks bewijslast verzamelen voor allerlei wantrouwende controleurs. Maar waag dat niet te zeggen!
“Ja baas!”
“Ik heb liever dat je me leidinggevende noemt.”
“Pas als jij ook echt leiding gaat geven!”
Die gaf me een onvoldoende. En ik moet zeggen dat ik daar wel waardering voor had.
Ik heb die onvoldoende voor akkoord ondertekend met ‘handtekening alleen geldig met bijlage’ waarin ik haar disfunctioneren heb beschreven. Iedere nieuwe baas leest dat opmerkelijke dossier natuurlijk even door.
Maar zondag is het met vaderdag dus niet zo maar een feestje voor vader. Ik moet het wel verdienen. Dat vind ik geloof ik wel een mooie gedachte. Dat vaders rekening af te leggen hebben aan hun kinderen. Een functioneringsgesprek met mijn dochters. Over hoe ik ze het leven ingeholpen heb? Over de samenleving die ik voor hen achterlaat? Ze hebben al laten weten dat ik me moest voorbereiden op het thema ’vergeetachtigheid’. Daar kom ik wel mee weg. ‘Oh, helemaal vergeten.’
