De volgende dag had ik op station Luik afgesproken met mien Sallandse fietsmoat. Die heeft weer een broer in Echt wonen, dus konden we twee etappes samen doen. Luik – Echt en Echt – Salland. Veel gemaakte grap: Echt waar? Echt waar!
Ik maakte een foto van de plek waar ik buiten het station op hem wachtte, appte die naar waar hij in de trein zat, legde mijn telefoon naast me neer op een betonnen poer waar ik zat en dat was de laatste keer dat ik ‘m zag. ‘Gelukkig hebben we de foto’s nog’, zeggen ze wel eens, nou, die had ik toevallig net de avond tevoren inderdaad van mijn smartphone naar mijn laptopje getransporteerd. En verder zal ik jullie niet vermoeien wat een gezeik het oplevert als ze je van telefoon en bankpasjes beroven.
We zijn samen gewoon lekker de fiets opgestapt, Luik uitgefietst, op weg naar het prachtige Limburgse heuvellandschap. In België ging de route weer over de Ravel, dat oude spoorlijnpad, en dat was eigenlijk best jammer omdat dat pad aan weerszijden dicht gegroeid was met bosschages. Net als in de trein heb je dan geen uitzicht. Dat verdienen die glooiende heuvels niet. Die moeten gezien worden!
Vanaf de Nederlandse grens was dat gelukkig ook het geval. We hadden ervoor gekozen niet de kortste weg via Maastricht te nemen, maar bij Slenaken en Gulpen de echte bulten van Zuid Limburg te nemen. Het hoogste wat we hebben, ik zag er daarom wel tegenop met al mijn bagage, maar ik kwam er al snel achter dat ik de afgelopen week niks anders dan dat voor de kiezen had gekregen. Zelfs de Keuterberg was een makkie. Maar dat was vooral omdat we ervan af gingen.
Geheel onverwacht emotioneerde het me weer terug in Nederland te zijn. Alsof mijn tocht al geslaagd was. “Nu kan ik desnoods met de trein gewoon naar huis” zei ik tegen mijn maat, die me er haarfijn op wees dat dat niet zou lukken omdat ik geen geld had.
Mooie fietspaden, overnachten bij kennissen, Nederland had zo zijn voordelen. Maar toen we even later toch nog even weer over Duitse wegen gingen – Echt ligt nu eenmaal op het smalste stukje van Nederland – viel het verkeersgedrag me op. Ik was die dag in België, Duitsland en Nederland geweest. Onze buren hebben veel minder korte lontjes, ze wachten netjes bij een wegversmalling, laten je voor op een rotonde, knikken vriendelijk. In Gulpen belde ik heel zachtjes om wandelaars op het fietspad te waarschuwen dat ik er aan kwam. De een werd kwaad omdat we haar lieten schrikken. De ander kon het niet nalaten te zeggen dat wielrenners met een fietsbel wel in de krant mochten.
Gelukkig zijn niet alle Nederlanders zo. In Echt stond Limburgse vlaai klaar (en omdat ik niet kon kiezen uit kersen en appel, stonden er twee klaar), wachtte een zwembad op ons, draaide de wasmachine de wielrenkleren schoon voor de laatste etappe van morgen, waar ook de pasta-warme maaltijd rekening mee hield, en hadden we vooral een heerlijke kletsavond. Voor het eerst in een week echt weer onder de mensen.
