“Dit is toch gin stiltesauna?” kwam een vrouw de houtgestookte sauna binnen.
“Ie mag hier in geval gerust proaten, wat mie betreft”, zei iemand die al lag te zweten.
“Ik was anders van plan te snurken oaver vijf minuten.”
“Dan make wie oe wel wakker.”
Denne van Knöldert
De man woarmee de vrouw de sauna binnen kwam, ging ‘ns lekker op zien handdoek ling en zei: “anders zollen wie het ok nog oaver moorkoppen kunnen goan he’mm. Of mut ik roomkop z’eng.” En hij lachen as een onaantasbare witte man wat vöar zich uut.
“En ok doar had die bakker pech met”, probearen ik en duit in het zakkie te doene, “want hij is veganistisch en dan mag ie gin dierproducten in de naam voeren.”
In een donker huukie van de sauna zei een vrouwenstemme: “gewoon moorkoppen blie’m zeng.” Ik leut det ea’m op mie indringen en heb toen toch besleuten det niet oaver mien kante te loaten goane: “moorkop is een scheldwoard vöar de zwarte medemens, het is toch onearbiedig dan een slagroomsoes zo te numen?”
“Wie leaft toch in een vrie land?” vund de vrouw in het donkerte.
“Precies”, leng ik uut, “in een vrie land kies ie d’r met mekare vöar det minderheden ok een vrie lea’m kunt leiden.”
“Ie mut niet zo zöaren.”
“Dus ie leaft wel wel in een vrie land, mar ik niet, want ie mag mie de mond snoeren?”
“Ik mag z’eng wat ik wul.”
Haar man vund ok det ik niet zo mosse zöaren. Det zien vrouw het recht had haar eigen woarden te kiezen.
Ik zeg: “Ik vind det ie mar een dik wief hebt.”
En toen werd het alsnog een stiltesauna.
