Wandelen is gezond, daarom hebben we initiatieven op dat gebied in ons land uitbesteed aan vrijwilligers. Net als boompjes aanplanten, zorg dragen voor elkaar en de wijk leefbaar houden. Neoliberaal heet dat.
Vroeger had je welzijnswerkers voor de leefbaarheid, tegenwoordig zijn het wijkagenten die met hun gummiknuppel, handboeien, pepperspray en pistool voor een gemoedelijk gesprek komen. Dat werkt natuurlijk niet, dus pakken buurtmoeders en -vaders het in de avonduren zelf maar op. Onbetaald welzijnswerk. Maar ja, hadden ze maar geen mamma en pappa moeten worden, de zwaarste en meest verantwoordelijke baan in het leven, onbetaald en zonder diploma uit te oefenen.
Ik ben betrokken bij een boompjesplantproject want had een plannetje ingediend om via communicatie de samenleving te betrekken. Goed plan, we mochten meedoen met een pilot, behalve dan op dat onderdeel van communicatie, waardoor het toch een overheidsplan werd in plaats van door de burger geïnitieerd. Ik begrijp dat ook wel, met dezelfde mensen kun je niet ineens van top down naar bottom up. Met een ambtelijk vertragingsjaar zijn de bomen inmiddels geplant, maar moeten we de overeenkomst nog wel even tekenen. Met een officieel tekenmoment heb je toch maar mooi weer een lampje op je gericht.
En omdat we dat bezuinigende tekort aan IC-bedden met onderbetaalde verpleegkundigen op lange termijn alleen maar overeind kunnen houden als we gezonder gaan leven (er komt nog een tijd dat de echte wappies de obese rokers en drinkers zijn, mark my words) besteden we gezond wandelen ook uit aan vrijwilligers.
Maar wel aan professionele vrijwilligers. Wandelnet is op zoek naar vrijwilligers die in Overijssel de belangen van wandelaars vertegenwoordigen en meedenken over beleid. “Waar het vooral om gaat, is dat het je boeit om contact te maken en te onderhouden met politici, ambtenaren en vertegenwoordigers van andere organisaties die op enigerlei wijze met wandelen van doen hebben en dat je gedreven bent om de belangen van het wandelen, de wandelinfrastructuur en de wandelaar te behartigen”, zegt Wandelnet. Echt een vrijwilligersklus. “Je krijgt ondersteuning bij het inwerken, je werkt samen met de beleidsvrijwilligers in andere provincies, er zijn diverse beleidsgroepen die je van informatie voorzien en er zijn overleggen om kennis en ervaringen te delen.”
Uit de functie-omschrijving
– signaleren van kansen en knelpunten op basis van provinciaal, regionaal/gebiedsgericht en lokaal beleid van belang voor wandelen/lopen
– proactief en reactief beïnvloeden van beleidsprocessen op provinciaal niveau
contact onderhouden en positief beïnvloeden van de politiek, onder andere bij provinciale statenverkiezingen
– afstemmen van inhoudelijke wandelontwikkelingen met de betreffende padcoördinatoren in de provincie
De rol van de provinciaal belangenbehartiger is:
– contactpersoon en aanspreekpunt voor de medewerkers belangenbehartiging van het landelijk bureau
– (eventueel) voorzitter van een team van vrijwilligers belangenbehartiging binnen de provincie
– aanspreekpunt voor de betreffende padcoördinatoren m.b.t. belangenbehartiging
– aanspreekpunt voor externe relaties in de provincie m.b.t. inhoudelijke belangenbehartiging
Vaardigheden & eigenschappen:
– affiniteit met wandelen
– gevoel voor politieke verhoudingen
– alert op kansen en bedreigingen in het veld, bij beleid en organisaties
– goede mondelinge en schriftelijke uitdrukkingsvaardigheid
– zeer goede contactuele eigenschappen
– netwerker
– vaardig met de computer: word, excel, internet, email, intranet
Ik zou zeggen dat dat toch allemaal zonde van de tijd is. Je kunt veel beter een stukje gaan wandelen.
