Ribs and Blues is voor mij een bijzonder feesie. Ik kom er al sinds Nols op de parkeerplaats achter café vooral die prachtige barbecues aan het werk zette en de muziek nog wat ondergeschikt was. ‘Kump wéh’ stond volgens mij nog op het podium.
Nols kijkt dit jaar mee vanuit de hemel en als ie mij dan ziet op het festivalterrein van nu, dan zet ie vermoedelijk automatisch een kopstootje neer, een pilsje met een jonge jenever. Heerlijk zoals dat er altijd insloeg na een dag hard werken.
Ribs and Blues gaat er dit jaar ook weer flink inhakken. Ik heb inmiddels niks meer met de ribs en ook niet met het bier waarmee dat vlees van dieren na een miserabel leven wordt weggespoeld. Maar ik steeds meer met de blues.
Ik volg nog steeds bands die ik op R&B heb ontdekt. Larry and his Flask bijvoorbeeld. Die band stond op een gegeven moment niet eens meer op het podium, maar midden op het plein. En tijd voor een toegift was er niet, want ze moesten naar Schiphol omdat ze anders een optreden ergens anders in Europa misten.
En The reverend Peyton big damn band. De beste bands zie ik op dat tweede podium: Delta Stage. Kreeg ik later nog Hedonkaartjes voor voor mijn verjaardag.
Voorpret
In de voorbereiding spreek ik met kennissen af waar we naar toe gaan. We luisteren alle bands op Spotify en maken dan een schema. Wanneer welk podium en bij overloop van optredens wie voorrang krijgt. Aan de bar ga je ons niet tegenkomen. En bij het dode vlees ook niet. Want we vinden dat IC-personeel de tijd moet krijgen overuren op te nemen.
(tekst gaat verder onder de foto)
En ook komend weekend zul je me vooral bij het Deltapodium zien. Leif de Leeuw, Mell & Vintage Future, Ralph de Jongh. Maar Still Believe en de BB Kings Blues Band gaan me ook niet mis. Door Bertus Borgers speel ik zelf nu ook sax. En midden in Manhatten ben ik een keer in het BB Kings Blues Café geweest waar Isaac Hayes optrad.
Ik kan niet wachten!
