Ik ben zelf twee keer werkloos geweest, dus ik heb een beetje ervaring met verplicht solliciteren. Het waren gekke ww-periodes. De eerste keer was mijn vakantiewerk als boodschappenbezorger bij De Haan Supermarkt in Raalte (ja, het was eind jaren 70) qua lengte een beetje uit de hand gelopen omdat ik na mijn examen geen vervolgopleiding kon doen maar eerst in het leger moest.
De oproep voor het leger duurde net lang genoeg om rechten op te bouwen voor de ww.
Ik werd echter al snel het leger uitgeflikkerd omdat ik blootlegde dat ze gek waren, waarna zij als tegenactie mij gek verklaarden met een S5. (Kapitein Kleingeld: “nu wil geen baas je meer hebben.” Ik: “dacht je dat ik voor een baas wil werken die me op basis hiervan niet meer wil hebben?”)
Toen duurde het nog best lang voor ik alsnog een vervolgstudie kon oppakken. In die tussentijd genoot ik ww. Ik heb er met recht van genoten. Daarover straks meer.
De tweede keer dat ik in de ww kwam was toen mijn baas, waar ik drie dagen in de week werkte, mij heel graag een vierde dag er bij had. Eerst voor een jaar. Toen weer voor een jaar. Maar daarna niet weer, omdat hij me dan in vaste dienst moest nemen voor die extra dag. Ik bleek toen voor die vierde dag recht op ww te hebben. En omdat het een onderwijsbaan betrof, was het mijn baas zelf die die uitkering moest betalen. Dus toen ik me ergens op een personeels-bullshitjob-ondersteun-afdeling moest melden voor sollicitatiekansen, legde ik uit dat er voor mijn vrijgekomen dag een vacature openstond, maar dat ze mij niet aan zouden nemen met hierboven genoemde reden.
‘Nou, dan laat maar, die sollicitatieplicht’, zei de mevrouw. Dus genoot ik twee jaar een uitkering voor die ene dag, terwijl ik bij UWV steeds wegkwam met in te vullen dat ik netwerkgesprekken voerde.
Terug naar begin jaren zeventig.
Ik werd in maart uit het leger gegooid en zou in september weer naar school gaan. In die tussenliggende periode moest ik twee sollicitaties per maand doen. Ik heb me er wat van af gesolliciteerd. Tjongjonge wat een werk. Wat ik me er nog van herinner:
– een nieuw op te zetten groenteafdeling bij een supermarkt in Haarlem, verhuiskosten inbegrepen. Keurige brief, eindigend met “maar ik kan slechts tot en met augustus. Kan ik dan nog wel op vakantie in de zomer?”
– tapijten verkopen voor een bedrijf in Genemuiden, voor het rayon West-Duitsland. Keurige brief, afsluitend met “maar ik ben niet zo goed in Duits.”
– heftruckchauffeur in een magazijn in Willemsstad op Curaçao. Keurige brief, eindigend met “maar ik heb wel last van heimwee, dus ik wil wel graag een op de vier weken terug naar huis.”
– onderwijsassistent op Windesheim dat toen nog erg christelijk was. Keurige brief, eindigend met “maar ik weet zeker dat ik niks met het geloof heb en ik ben ook niet van plan mee te doen met dagopeningen en dat soort gedoe.”
– randgroepjongerenwerker bij het Vormingswerk in Raalte. Keurige brief, eindigend met “maar ik heb geen diploma nog, daar ga ik straks in september juist weer voor naar school!”
Die laatste sollicitatie leverde me trouwens een stageplek op drie jaar later. Ik kwam er toen achter dat ik bang ben voor randgroepjongeren en besloot de journalistiek in te gaan.
Dus die proef om ww-ers niet te laten solliciteren hoeft helemaal niet. Je kunt die plicht nu ook al wel ontduiken. Daar komt bij dat verreweg de meeste mensen heel graag willen werken, die hoef je niet achter de broek aan te zitten. Uitgaan van vertrouwen in plaats van wantrouwen levert veel meer op.
En die niet wil werken, je gunt toch geen baas zo’n personeelslid? Die kun je beter gewoon een uitkering geven. Die hele UWV opheffen is veel goedkoper.
