Sokken, ik heb er wat mee. Zo weet ik het verschil niet tussen sok en kous. Ook niet nadat ik van iemand uitleg vraag. Want het komt er eigenlijk altijd op neer dat de ander het ook niet weet, maar gewoon doet alsof.
Neem de site ‘schrijfwijzer’. Die zegt dat sokken tot boven de enkel zijn en kousen tot boven de knie. Maar dan dragen toch alleen die aanstellers van voetballers maar kousen?
En hadden we voor kousen die tot aan of over de knie reiken al niet weer een ander woord?: Kniekous.
Ik word daar dus niet wijzer van. Hoewel ze bij Schrijfwijzer wel weer een punt hebben dat je beter een kous nodig kunt hebben dan een sok, als je je geld niet toevertrouwt aan de Rabobank die er de landbouw en onze gezondheid mee kapot maakt.
Ander issue: een sok in het Sallands is een sökke. Sökke lijkt veel op sukkel. Dus zeggen we in het Sallands ook sökke tegen een sukkel. Ik tenminste wel 😉
Maar dat haalt het allemaal niet bij het wasmachineprobleem dat we hier thuis hebben. Heel vaak komt daar van een setje sokken – of kousen, daar wil van af zijn – maar één exemplaar van terug in de kast. Ik leg die ene altijd apart tot die andere ook een keer weer zin heeft terug te komen, maar dat is ijdele hoop. De stapel eenlingen wordt groter en groter.
Ik speel dat in onze relatie liever niet op. Als je je daar al druk om maakt kun je beter gelijk maar uit elkaar gaan. Maar deze week kon ik me toch niet beheersen. Ik heb wielrenschoentjes (voor wielrennen heten dat altijd schoentjes, terwijl het in mijn geval toch heus maat 46 is) met een blauwe tint. Ik heb een racefiets met wat blauw. En mijn raceshirt van ‘pure energie’ heeft mooie blauwe luchten.
Dus heb ik me er een setje precies passende blauwe kousen (sokjes?) voor aangeschaft.
En daar kwam er van de week maar eentje van terug in de kast. Dat werd me te gek. Dus sprak ik mijn vrouw er op aan. Want hier in huis hebben we de mond vol van emancipatie: zij kookt, maakt schoon en doet de was, ik klus en repareer, was de auto, doe de belastingen en de hypotheekzaken.
Hoe ze dat had met zo vaak maar één kous terug in de kast. En om mijn punt kracht bij te zetten nam ik het vrachtje enkele kousen mee naar de huiskamer waar het gesprek gevoerd zou worden.
“Maar waar bewaar je die enkele kousen dan?” vroeg ze.
“Ja, gewoon op een schap in de kast. En de sokken ook! Hoezo?”
“Nou, ik heb ook zo’n schap…”
We hebben de kousen eens naast elkaar gelegd en beide stapels verdwenen als sneeuw voor de zon.
Sökke det ik d’r binne
