Wat is er mis gegaan met de gemiddelde Nederlander, die zich er altijd op voorstaat een wijde blik op de wereld te hebben, zoals dat in het verleden altijd was. Niet altijd positief overigens.
Eerste wereldoorlog
Bij de uitbraak van deze oorlog in 1914 slaagde Nederland erin haar neutraliteit te handhaven. De toenmalige 5,5 miljoen inwoners waren over het algemeen allesbehalve welvarend, maar toch namen wij toen vrijwel probleemloos 1 miljoen Belgen op. Zonder organisaties als COA en zonder kampen, alleen Belgische militairen werden in kazernes e.d. ondergebracht om de Duitsers niet tegen de haren in te strijken. Zij bouwden het Belgenmonument in Amersfoort.
(tekst loopt door onder de afbeelding)
Verder werd de opvang helemaal geregeld door de bevolking in samenwerking met kerken, gemeenten en welzijnsorganisaties (die er toen nog niet veel waren). Ik hoor je al zeggen dat dat anders was dan nu omdat de Belgen een broedervolk zijn. Ik kan je verzekeren dat in die tijd een Franstalige Waal voor de meeste Nederlanders veel exotischer was dan nu iemand uit Syrië. Er zijn wel een paar incidentjes geweest met vechtpartijen tussen dorpsjeugd en Belgen die achter de plaatselijke schonen aanzaten, maar verder weinig problemen. De meeste Belgen gingen gingen na een paar maanden weer terug, maar honderdduizend zijn hier tot 1918 gebleven. Echt gastvrij en menselijk dus.
Aanloop Tweede Wereldoorlog
Vanaf 1933 werd het duidelijk dat de Joden in Duitsland hun leven niet zeker waren. Ook in andere Midden Europese landen dreigde gevaar waardoor er velen op de vlucht sloegen en probeerden naar het toen nog neutrale Nederland te komen. Ze waren niet bepaald welkom en werden bijna allemaal aan de grenzen teruggestuurd, meestal hun ondergang tegemoet. Alleen als je een beetje geld had wilde het nog wel eens lukken. Lees hier hoe ‘welkom’ ze waren. Terwijl toen echt al wel bekend was wat ze daar te wachten stond.
(tekst loopt door onder de afbeelding)
Veel van de toen gebruikte retoriek hoor je nu hier ook weer, alleen is de term Joden nu vervangen door vluchtelingen. Ze willen onze arbeidsplaatsen innemen, nemen het verkeerde geloof mee en willen de macht grijpen. Adolf, Thierry of Geert zingen allemaal hetzelfde liedje, dat inspeelt op de onderbuiken van simpele, egoïstische zielen.
Onafhankelijkheid Indonesië 1949
Na twee politionele acties (eufemisme dat Poetin min of meer overnam) moest Nederland na 400 jaar uitbuiting, knechting en cultuurvernietiging haar biezen pakken. Dat gaf problemen voor de inwoners van de Molukse eilanden. Het gebied waar onze VOC gelukzoekers als eerste binnenvielen. Veel Molukkers namen dienst in het Koninklijk Nederlandsch Indisch Leger (KNIL) en waren eeuwenlang, van generatie op generatie, loyaal aan Nederland. Bij de onafhankelijkheidsonderhandelingen zou overeengekomen zijn dat Indonesië een statenbond zou worden en de Molukkers hun eigen deelstaat zouden krijgen. Hier kwam echter niets van terecht. Omdat het toen levensgevaarlijk was voor Molukkers omdat ze immers tegen de onafhankelijkheidsstrijders gevochten hadden, werden ze in een paniekreactie op schepen gepakt richting Nederland, het begin van misschien wel de pijnlijkste episode in onze recente geschiedenis. Nog tijdens de reis werden zij uit de legerdienst ontslagen en toen zij hier aankwamen werden zij ondergebracht in kampen, vaak voormalige concentratiekampen waar een ander naambord op gespijkerd werd.
Zij werden afgescheept met een soort zakgeld en werden geacht niet aan de Nederlandse samenleving deel te nemen. Pas na vele jaren (en een paar gijzelingen, niet goed te praten, maar heel voorstelbaar) veranderde de houding en hier en kregen ze normale kansen.
Lees hier meer over deze gitzwarte periode in onze recente geschiedenis.
De wat lichter gekleurde inwoners van Indië die loyaal aan de Nederlanders geweest waren liepen ook gevaar wanneer ze daar bleven. Zij konden naar Nederland komen en mochten wel integreren. Maar dat ze met open armen ontvangen werden kun je absoluut niet zeggen.
Ik herinner me nog dat toen ik een jaar of zeven was wij Indische buren kregen met kinderen van onze leeftijd. Mijn zus en ik gingen daar heel veel mee om en we speelden ook vaak binnen bij ons. Bij hen mocht dat niet, omdat het daar zo stonk door dat rare eten en dat ging in je kleren zitten. Ik heb daar later nooit meer aan gedacht maar werd daar weer op geattendeerd door mijn moeder. Al over de negentig verklaarde ze mij dat dat een van de dingen was waar ze zich het meest voor schaamde als ze terugkeek op haar leven.
Nederland of Killand?
Het is voor sommigen nog enigszins voorstelbaar dat men een overvloed aan immigranten probeert buiten de deur te houden, maar wanneer zij eenmaal binnengekomen zijn is alles er toch op gericht om ze zoveel mogelijk tegen te werken. Tot voor kort was het enige aanmeldcentrum in uithoek Ter Apel (Groningen), terwijl de meesten via de oost- en zuidgrens binnenkomen. Deze mensen kregen dan een vervoersbewijs om naar Ter Apel te gaan. Helaas was het in Ouagedu en Uruzgan niet bekend dat wij een nogal ingewikkeld treinsysteem hebben. Dat je onderweg naar Ter Apel in Zwolle moet uitchecken bij NS en inchecken bij Blauwnet. Vele keren zijn mensen uit de trein gezet. Vanaf Emmen dan met de bus naar Ter Apel en daar nog eens 20 minuten lopen naar het kamp. Dit terwijl de IND acht kantoren heeft, verspreid over heel Nederland waar aanvragen afgewerkt zouden kunnen worden. Bij de IND is een enorme werkachterstand, waardoor de behandeling van asielvragen wel 1 1/2 tot 2 jaar kan duren. Hierdoor puilen de centra nu uit, noch eens extra versterkt door de krapte op woningmarkt, waardoor statushouders niet naar definitieve woonruimte kunnen doorstromen. Overigens krijgen in populistische kringen de immigranten vaak de schuld van de problemen op de woningmarkt. Volkomen onterecht, omdat wanneer er elk jaar 50.000 statushouders bij zouden komen (en zover is het nog lang niet) de bevolking met 0,28% zou toenemen. Niet van significante invloed dus.
Ook leeft vaak het beeld, dat alle asielzoekers naar Nederland willen komen. Uit onderstaande grafiek blijkt ook dit een onderbuikpolitiek te zijn:
(Tekst loopt door onder afbeelding)
Het lijkt er dus op dat we een redelijk onmenselijke benadering van dit probleem hebben die duidelijk maakt dat we minder gastvrij worden naarmate de welvaart toeneemt.
Oplossing immigratieprobleem
Helaas wordt er absoluut niet gezocht naar een echte oplossing. Alles is er slechts op gericht het probleem door te schuiven naar andere landen. Een brand niet blussen, maar alleen de deur dichtgooien! Een echte oplossing kan echter alleen maar geboden worden door de rijke landen die voor een belangrijk deel voor de oorzaak van dit probleem verantwoordelijk zijn. De voormalige kolonisatoren! Vrijwel alle landen vanwaar de vluchtelingen afkomstig zijn zijn door de kolonisatoren gevormd. Willekeurige lijnen getrokken om landen te creëren waarin allerlei verschillende bevolkingsgroepen werden gedwongen samen te leven, ontdaan van hun cultuur en lijdend onder uitbuiting. Zolang de kolonisator nog de gemeenschappelijke vijand was verliep dat nog redelijk, na onafhankelijkheid leidde leidde dit tot interne spanningen en burgeroorlogen. Ook werden democratische ontwikkelingen in deze landen vaak verstoord door de voormalige kolonisatoren. Het is immers gemakkelijker grondstoffen e.d. in te kopen van dictators, die alleen aan hun eigen portemonnee denken en niet aan de welvaart van de inwoners.
Een dooddoener om je niet verantwoordelijk voor deze situatie te voelen is dat men niet verantwoordelijk kan zijn voor de voorouders, terwijl het kolonialisme nog tot 80 jaar geleden bestond. Actueel is dat veel mensen nu nog steeds neerkijken op andere bevolkingsgroepen, dat is kennelijk in de genen gaan zitten.
Landen als Spanje, Portugal, Frankrijk, Engeland en Nederland hebben 400 jaar koloniën gehad, en dragen dus de grootste verantwoording. Duitsland, Italië en België waren minder dan 100 jaar koloniaal actief.
Deze landen zouden, liefst onder auspiciën van de Verenigde Naties, een actief beleid moeten gaan voeren in hun voormalige bezittingen om de welvaart op te krikken. Niet eens alleen investeren uit idealisme maar ook uit eigenbelang. China lijkt het enige land ter wereld dat begrijpt dat de Derde Wereldoorlog niet meer met wapens uitgevochten wordt. Dit land zorgt ervoor dat met name (arme en verscheurde) landen in Afrika en Azië snel economisch vooruit gaan. Precies die landen waar de meeste voor onze hoogstnoodzakelijke energietransitie noodzakelijke grondstoffen te vinden zijn.
Je mag aannemen dat we wel geleerd hebben van afhankelijkheid van de OPEC landen voor olie en nu weer de situatie met Rusland!
Stijgend aantal vluchtelingen
Een nieuwe bedreiging die het aantal vluchtelingen zal opdrijven is de klimaatcrisis. Hier nog niet zichtbaar genoeg om veelmensen wakker te schudden,maar des te meer al zichtbaar in de arme landen, die maar voor 4% bijdragen aan de uitstoot van broeikasgassen. Die worden geconfronteerd met droogte en snelle opwarming in Afrika en hevige overstromingen in India, Pakistan en Bangladesh, waardoor deze landen veel minder voedsel kunnen produceren en onleefbaar worden. Met nog meer vluchtelingen tot gevolg.
Aanpak
Het probleem met de VN is dat zij tandeloze tijgers zijn die niet kunnen ingrijpen wanneer dat noodzakelijk is. Doordat alle landen vetorecht hebben kunnen ze niet doorpakken maar zouden idealiter keihard moeten kunnen optreden om maatregelen af te dwingen.
Het klinkt idealistisch, maar zonder oorlogen zouden al deze vluchtelingenproblemen relatief snel opgelost kunnen worden, dan zou er enorm veel budget vrijkomen:
Nu wordt er per jaar wereldwijd het astronomische bedrag van tweeduizend miljard US dollar aan bewapening besteed!
