Shokran Habibi
Deze vriendelijke Syrische uitdrukking, die “dankjewel, mijn liefste” betekent, wordt altijd gebruikt in gesprekken tussen Syriërs en wordt nu ook vaak in Nederland gehoord. Sinds het laatste decennium, dat we naar Nederland gekomen zijn, op de vlucht voor de oorlog en de onderdrukking door de dictator daar.
Nederland omhelsde ons en sinds we onze eerste voet hier zetten om aan de dood te ontsnappen. Bij aankomst hadden wij en velen van ons niets anders dan de kleren die ze droegen. Nederland stond achter ons en we zagen het mooie gezicht van Nederland, niet alleen in haar aard, maar vooral ook in de gezichten van haar inwoners.
En nu dan deze aardbeving. De catastrofe die Syrië en Turkije trof, die de fatale slag toebracht aan het reeds lang door de oorlog gewonde Syrië. De schokgolven bereikten ons ook hier in Nederland, tot in de kleinste details en ook hier wordt het leven na de aardbeving uitvoerig belicht.
De gezondheidsmedewerker belt je ergens voor, maar vergeet niet om vijf minuten of meer van haar tijd te besteden om condoleances en medeleven te betuigen en te vragen naar de situatie en naar hoe de mensen daar nu leven. En niet alleen de mensen uit de gezondheidszorg zijn zo meelevend, maar ook de werknemer van de gemeente of van welke instelling dan ook. Iedereen die me belde om iets te vragen, sprak altijd op dezelfde manier, betuigde condoleances en luisterde naar je. Ik vertel dit omdat ik dit niet verwachtte van de Nederlanders, die immers praktische mensen zijn, die je soms vergeten gedag te zeggen of direct een gesprek beginnen, omdat ze geen tijd willen verspillen. Maar nu laten ze ons weten dat ze allemaal achter de Syriërs en Turken staan. Dat is ook het mooie Nederland.
Vanmorgen was ik op een privéschool in Deventer met leerlingen van maximaal 13 jaar. Het gesprek ging over de aardbevingsramp en de landelijke dag om via de officiële Nederlandse organisatie Giro555 geld in te zamelen voor de slachtoffers in Syrië en Turkije.
Ik was echt verrast door het besef van de leerlingen van wat er in Syrië gebeurt en hun kennis van enkele details over de oorlog in Syrië. Een van hen vertelde: Ze waren in oorlog en toen verraste de aardbeving hen ook nog eens!
Ze weten dat als ze vanavond thuiskomen zal blijken dat hun donatie van 1 of 2 euro eraan bijgedragen heeft dat er uiteindelijk miljoenen zullen worden opgehaald, het bedrag dat opgehaald wordt is nu al opgelopen tot ongeveer 50 miljoen euro om 16.00 uur
De solidariteit die ik voelde van het Nederlandse volk en hun interactie met de ramp kwamen recht uit hun. hart. De Nederlanders waar wij tussen leven vroegen we de details van hun leven en zij verdiepten zich in de details van ons leven. Ik heb er alle vertrouwen in dat ze volledig gefocust zijn op de Syrische ramp.
Toen ik vanochtend aan het rijden was, had de regionale radio het voortdurend over de Nationale Dag van Donaties voor Aardbevingsslachtoffers in Turkije en Syrië
Sinds de eerste dag van de ramp observeer ik het gedrag van de Nederlanders, ze bewogen zich als lava in een vulkaan en ze moesten even nadenken wat te doen. Vervolgens kwamen hun emoties los en begonnen ze daadwerkelijk alle hulp in te zamelen voor de slachtoffers van de ramp!
Wij, de Syriërs in Noord Syrië, worden al lang verwaarloosd door het regime en ook nu worden ze weer vreselijk alleen gelaten zodat ze met hun vingers in het puin moesten graaien en er werd geen professionele hulp aan hen geboden..vanwege de afschuwelijke politiek daar!
Vreselijk dat dit is gebeurd, maar in deze column zal ik het verder niet over politiek hebben. Nu praten over politiek midden in deze ellende zou schandalig zijn.
Er kwam vooral veel steun van de gewone mensen in het gebied waar ik woon (Salland). Er was een enorme interactie als een vloedgolf van liefde en medeleven die stroomde als de IJssel. Dus ik kreeg een bijzonder gevoel: voor het eerst had ik het gevoel dat ik schouders had om op te leunen, voor het eerst in negen jaar voelde ik mij niet op drijfzand staan!
Voor het eerst voel ik dat Nederland de boezem was die ik als een kind wilde omhelzen, klagen en huilen
O, Nederland, wat in Syrië en Turkije is gebeurd is verschrikkelijk.
Syrië en Turkije hebben vandaag, morgen en in de toekomst steun nodig Als in Syrië een eind komt aan het dictatoriale bewind, zal het ook steun nodig hebben op weg naar een burgerlijke, democratische staat en ik heb goede hoop dat Nederland haar hand zal reiken voor dit proces.
Ook voor deze catastrofe lag Syrië al voor een groot deel in puin door de gevechten en nu staat er bijna niets meer overeind. De overlevenden die het geluk hadden onder het puin vandaan te komen zitten nu zonder infrastructuur. Hebben geen huizen, geen kleren, geen eten! Het is het moeilijkst voor kinderen die leven zonder zuigelingenvoeding (melk) en zonder luiers.
Kun je je voorstellen, al is het maar voor een paar minuten, in deze staat van alles te verliezen?
Ik weet echt niet meer of ik dit artikel nu voor Nederlandse lezers of de Syriërs schrijf, want ik raak in de war met tsunami’s van gevoelens. Het enige wat ik tegen de Nederlanders kan zeggen is
“Shokran Habibi!”
Dat is inderdaad vreselijk die aardbeving ramp in Syrië en Turkije.
Ik heb dan ook op Giro 555 een geldbedrag gestort voor Syrië en Turkije.
Zodat ik in deze crisissituatie ook mijn steentje kan bijdragen om deze mensen in Turkije en Syrië te helpen.
Ik wens al mensen in Syrië en Turkije heel veel sterkte en zal in gedachten bij deze mensen zijn!
Suzanne van den Buijs