In de maand mei, terwijl ik langs de weg loop die Zwolle en Deventer verbindt, de twee bekende steden in Salland, vangt je oog een glimp op van een tafereel alsof er een stukje paradijs uit de hemel is gevallen op deze plek.
In mei zie je ik in mijn dorp hoe het ochtendgloren zijn kleuren weeft tussen rood, geel en resten van zwart, terwijl de eerste vogel in het bos ontwaakt uit de warmte van de droom. hij brengt de zon gouden stralen over het bos en de bladeren dansen met de ochtendbries in een indrukwekkend schouwspel. Hier roept elke zwaan zijn geliefde vanuit de warmte van het nest, en vliegt de ganzenkudde ver weg terwijl ze hun kreten herhalen in de verte, hoog boven de huizen van het dorp, om groet na groet te brengen.
In mei in mijn dorp geeft de ochtendmist diepte aan de betovering, aan de vrouwelijkheid geweven in de nacht voorafgaand aan de seizoenen, kondigt het verlangen aan en verdwijnt de winter. Hier laat de nacht, bedwelmd na de dageraad, een vrouw achter die zich uitstrekt langs de rivier, met dauwdruppels die de geur van parfum op haar been achterlaten, geschonken door amandelbloesems bij zonsopgang en intieme verlangens. Het ontwaken.
In mei in Olst lachen bloemen je overal toe en wordt het dorp een bloementuin omarmd door maagdelijke bossen,terwijl de ooievaar in zijn nest slaapt boven zijn schaduw.!
Ik open mijn raam ’s ochtends, ik ken de tijden van de vogeltrek en hoor het gezang van de pimpelmees. Ook de laatste bezoeken van de koolmees aan mijn raam zullen een tijdje stoppen, ze zullen Olst vaarwel zeggen in afwachting van de komende winter!
Vanaf hier lijkt Olst het middelpunt van de aarde, wie haar verlaat is blij met de terugkeer naar haar en wie erin verblijft, is gewoon gelukkig omdat zij er is!
Hier, aan de rand van Olst aan de IJssel, staat een trotse molen, die molen weet nog steeds niet waar hij thuishoort, behoort hij tot de IJssel of tot het land met de dorpsgronden, hij lijkt altijd verloren tussen twee geliefden die beiden van hem houden op hun eigen manier.
Soms vertel ik hem, de molen, dat ik net als hem ben, oh molen, vaak dwaal ik tussen het land, het water en het vuur.
Deze schoonheid van het Nederlandse platteland doet me pijn, jij dompelt jezelf onder in de schoonheid.
In de ramen, gevuld met verschillende soorten bloemen en groene weilanden, lijkt het uitzicht op de wolken boven Olst anders. Het lijkt alsof de hemel jaloers is op de aarde en probeert te concurreren in schoonheid en pracht.
Tussen de dageraad en de schemering in Olst kun je alle seizoenen beleven en alle kleuren zien die de natuur heeft gecreëerd, van bloemen en bladeren van bomen tot de prachtige gekleurde ogen van haar vrouwen. Er is echt een competitie tussen wat de natuur heeft voortgebracht.
Ik observeer altijd de zonsondergang vanuit de omgeving van de “Volkstuin “. Daar zie je opnieuw de mengeling van kleuren in de lucht, maar deze keer in het voordeel van de zwarte kleur. De vochtigheid die uit de grond opstijgt, dringt door je voeten en stroomt door je aderen. Naast een kleine amandelboom voel je je verankerd in deze grond, net als de boom. Bij Olst betekent dat toebehoren aan de schoonheid.
De zwarte tinten beginnen alle kleuren te overtreffen en de vogels om je heen zoeken hun nesten op om de koude nacht door te brengen in de warmte van hun veren en nesten. De stilte begint zich over het dorp te verspreiden, terwijl wandelaars terugkeren en door de straten en steegjes gaan, waar ze zien dat de zwarte kleur rustig neerbuigt en de straten en steegjes doordringt!
In de maand mei, is Olst een bruid en wanneer die bruid in slaap valt op een avond in mei, merk je dat je ogen samensmelten met de zonsondergang en je doet een halve knipoog, en je dompelt je onder in je fantasieën, en je keert terug als een kind dat de stem van zijn moeder hoort zeggen vanuit de verte: “Kom niet te laat thuis!”
