De afgelopen dagen zien we ze volop voorbij komen. Teksten als “We moeten begrip voor elkaar hebben, We moeten het samen doen, We moeten zorgen voor verbinding in onze samenleving.”
Er moet weer duidelijkheid en toekomstperspectief komen voor onze ondernemers om te kunnen ondernemen. Bouwbedrijven moeten aan de slag kunnen om te bouwen de boeren om voedsel te produceren en de vissers om te vissen enz. enz.
Als we naar de dagelijkse praktijk kijken zien we echter een samenleving waarin we steeds meer verharden en de ander geen ruimte meer geven. Als we het als individu niet eens zijn met bepaalde ontwikkelingen starten we de ene na de andere gerechtelijke procedure op.
Waar we in het verleden met elkaar in overleg gingen met respect voor elkaars belangen stappen we nu direct naar de rechter of de Raad van State.
Gevolg daarvan is steeds meer tijdrovende, vertragende en dure procedures met alleen maar verliezers. Een enorme toename van de bureaucratie. Steeds meer ambtenaren, beleidsadviseurs en controleurs zijn bezig om alle gevolgen van uitspraken van rechters en de Raad van State door juridische haarkloverij vast te leggen, uit te werken en te borgen.
Vraag me steeds meer af of rechters en de Raad van State er niet verstandig aan doen om in hun uitspraken ook de overweging me te nemen wat de gevolgen voor de bureaucratie (onnodige en overbodige kosten voor de samenleving) zijn.
Zou het echte belang voor onze samenleving niet zijn dat we huizen kunnen bouwen voor onze inwoners. Dat ondernemers duidelijkheid en toekomstperspectief krijgen.
Alleen dan kunnen we in mijn ogen werken aan een in alle opzichten duurzame samenleving met kansen voor al onze inwoners.
Of zoals onze koning het treffend zei tijdens de kerst toespraak zei:
“ Geen verwijdering, maar toenadering” en ”geen ik, maar wij!”
