Een bijna 80- jarige bezocht een paar jaar geleden het kinderfeest bij de Hofvijver.
Nee, niet de vijver in Den Haag maar die in Raalte.
Als een van de zevenhonderdvijftig bezoekers van het Festival bij de Vijver genoot hij van de opzet van de spelen, van de activiteiten en van het plezier van de kinderen. Ook ouders en andere volwassenen genoten ervan.
De oude man was geen kinderlokker. Hij maakte kunst. Ook al werd hij nog steeds niet als zodanig erkend.
Maar wacht maar, dacht hij, een profeet wordt nooit in eigen land erkend. Mijn tijd komt nog!
Hij wilde wel nog voor zijn tachtigste beroemd worden.
Dit is mijn kans, zei hij bij zichzelf. Als er voor dit kinderfeest, dat nu voor de eerste keer gevierd wordt, al zoveel mensen komen dan zal het volgend jaar nog drukker worden.
De bijna 80-er ging zitten, keek naar boven naar de bomen en naar de wolken…
Hij dacht na.
Plots sprong hij op en riep: eureka! Dit wil zeggen: ik heb het gevonden!
En hij zag als het ware een grote vogel tussen de takken vliegen.
Toen herinnerde hij zich dat hij , als tienjarig jongetje, van zijn moeder de opdracht kreeg op een regenachtige zondagnamiddag om te gaan figuurzagen. Zo’n triplex vogeltje aan touwtjes met een knikker aan de onderkant. Als je aan de knikker trok gingen de vleugels op en neer.
Zo een ga ik maken met ruim vier meter spanwijdte voor daar tussen die twee hoge sparren.
Daar moet hij wel opvallen. En ik dus ook.
Zo gedacht, zo gedaan.
Van plastic electriciteitsbuizen, kippengaas en oude bedlakens ontstond een prachtig exemplaar van een vogel. Zakken vol vogelveren werden bij de Drostenkamp geraapt voor een mooie tooi.
Maar…. hij dacht verder door, die bijna 80-jarige.
Als ik nou de vogel niet in de hoogste bomen ga hangen, maar in een stelling die verplaatsbaar is, kan hij verder vliegen. Dan kan hij naar speeltuinen, kermissen en op het eind van doodlopende straatjes of waar dan ook naar toe. Dan kunnen er nog veel meer kinderen van genieten en… blijf ik langer in beeld.
Nu had hij als verstokte verzamelaar van oud, maar wel bruikbaar materiaal nog ergens een bult bamboe-stammen liggen. Al jaren bewaard vanaf de tijd dat het bezoekerscentrum van het voormalige Franciscushof afgebroken werd. Daar hadden de stammen de betonnen pilaren afgedekt en opgesierd. Hij had ze opgehaald met het idee : je weet maar nooit waar ze nog van pas kunnen komen!
Nou, nu dus als vliegbasis voor deze vogel. En zo geschiedde.Een grote kleurrijke vogel in een stelling. Maar vliegen mag hij nog niet….
En dan maar hopen dat Tante Corona vlug het land uit vliegt, zodat er weer een Theater aan de Vijver kan komen.
Zo heet namelijk dat kinderfeestje op het terrein van wat ooit hèt maar ook dè Hof genoemd werd.
