De langwerpige slanke doos staat fier rechtop bij de voordeur. M. roept: “er is een pakje gekomen”. “Klopt, zeg ik, het is een plant, een blauwe sering”. “Waar moet die staan dan?” bromt M praktisch?
“Bij de waterbak, die blauwe bes die daar groeit, doet het niet goed in de IJsselklei, die moet naar de zure bosgrond in Epe.” “Ik heb er de afgelopen jaren te vaak koffiedik bij gegooid.zonder resultaat”.
Op de slanke kartonnen doos staat zorgvuldig aangegeven: this side up. Een levend organisme rechtop staand in een doos, per post verstuurd. Ik blijf het een tikje vreemd vinden.
Als ik de doos openmaak, ontdek ik een groene stek in een pot. Dat wordt een jaar wachten op de bedwelmende geur van de bloemen. Het geheel ziet er goed verzorgd uit. Er wordt zelfs een handleiding bij gegeven. Ik volg het hele stappenplan gedwee op, behalve : ”zet de sering 12 uur in een emmer water”.
Bloedongeduldig zet ik de plant meteen in de grond. Dat gaat prima in de vette klei stel ik mezelf gerust, dit levend wezen moet meteen grond onder de voeten hebben na zo’n lange trip.
Blauwe bes eruit, sering erin; de vlinderstruik fluks verzetten, water geven en klaar. M. komt het resultaat bekijken. Hij is nooit zo uitbundig als ik, qua tuinromantiek, maar ik zie dat hij geniet van ons groene stukje paradijs op aarde.
Na het planten ga ik full speed door en google ik op: seringen stekken. Stel je voor dat ik mijn aankoop later zelf kan vermeerderen. Aha, het stekken is goed te doen lees ik. Iets om uit te proberen volgend jaar.
Droom jij ook zo van blauw in de tuin en steek je je neus met plezier in geurende bloemen? Mijn sering heet syringa vulgaris sensation blue. Deze algemene blauwe sensatie gaat vanaf vandaag groeien in Salland, aan de boorden van de IJssel.
Nog een jaar wachten op de bloemen van Blue Sensation. Hoop doet leven nietwaar?
Website Proper Art