Eens in de zoveel weken komen mijn man en ik met een aantal anderen bijeen om te praten over de Bijbel of een onderwerp uit ons geloof dat ons bezighoudt. De voorbereiding doen we om de beurt. Toen het weer eens onze beurt was, overwoog ik om het te hebben over De barmhartige Samaritaan. Voor velen een bekend verhaal, dat te lezen is in Lucas 10:25-37.
Wie is je naaste?
Het gaat over wie je naaste, je medemens is. Een Israëlische man is onderweg naar Jericho. Tijdens zijn reis wordt hij overvallen, in elkaar geslagen en halfdood in de woestijn achter gelaten. Eerst komt er een priester langs, in de tijd van de Bijbel een invloedrijk persoon. De priester loopt met een grote boog om de man heen. Ook de Leviet, eveneens een belangrijk persoon, loopt ruim om de man heen. Dan komt er een Samaritaan. In die tijd waren Samaritanen en Israëliërs elkaars vijanden. De Samaritaan ontfermt zich over de man, verzorgt zijn wonden en zet hem op zijn ezel om hem naar een herberg te brengen. Daar betaalt hij de herbergier om verder voor de gewonde man te zorgen.
Niet te snel oordelen
De vraag wie de naaste van de gewonde man is, is eenvoudig te beantwoorden. Toch valt er nog veel meer over dit verhaal te zeggen. Het klinkt bijvoorbeeld gemakkelijk om de priester en de leviet te veroordelen, maar wat zouden wij doen in hun situatie? Helpen wij een ander in nood, of zijn we te bang om zelf ook slachtoffer te worden? Hoe vaak geven wij een fractie van onze overvloed aan goede doelen, als we al iets geven? Om over ons imago nog maar te zwijgen. Stel je voor dat we in een bepaalde situatie gezien worden? Of we willen juist wel gezien worden en posten dat uitgebreid op sociale media, zo van: kijk mij eens goed zijn. Punten verdienen over de rug van een ander, dat lijkt me niet de bedoeling van hulpvaardigheid.
Ik wil het allemaal
Er zijn ook mensen die doorschieten in het andere uiterste. Zij willen én de Samaritaan zijn, én de ezel én de herbergier. Dat houdt vanzelfsprekend niemand vol. Soms is het goed om je beperkingen en grenzen te kennen en te aanvaarden dat je het niet alleen kunt. Geef anderen ook de kans om te helpen.
Anders dan verwacht
Dat brengt me bij de laatste persoon: de gewonde man. Hij heeft duidelijk hulp nodig en zal blij geweest zijn dat iemand hem die hulp bood. Dat deze hulp kwam in de vorm van een vijand zal hem achteraf niet hebben uitgemaakt. Als mensen hebben we allemaal wel eens hulp nodig. Hulp die soms uit onverwachte hoek komt. Die soms ook totaal anders is dan we verwachten, hopen, wensen. De vraag is of we dat kunnen accepteren. Of houden we krampachtig vast aan hoe wij vinden dat het hoort?
Lees hier de andere reflecties van Liesbeth.
Bezoek ook haar website.
